OCENA REDAKCJI: 4/10
- Pamięta, że filmy o superbohaterach najlepiej sprawdzają się, gdy skupiają się na zwykłych ludziach, którzy potrzebują ratunku
- Dość intrygująca metafora kariery bohatera akcji Sylvestra Stallone’a, która nie jest tak interesująca, gdy weźmie się ją za dobrą monetę
- Bardzo oklepana historia dobra kontra zła
Być może jest najbardziej znany jako Rocky Balboa lub John Rambo, ale kariera Sylvestra Stallone jest zaśmiecona licznymi próbami przejścia do królestwa filmu komiksowego; weź jego niefortunną adaptację „Sędziego Dredda” z połowy lat 90. lub jego drugoplanowe występy zarówno w MCU, jak i DCEU dzięki jego współpracy z reżyserem Jamesem Gunnem. Superbohaterowie od dawna wypierają w publicznej wyobraźni tradycyjną gwiazdę kina akcji, a stara gwardia czołowych postaci tego gatunku zmagała się z rekonfiguracją swoich ekranowych postaci w epoce, w której gwiazdy filmowe dostosowują się do potrzeb postaci z serii, a nie dopasowują postaci pasujące do ich osobowości.
„Samaritan”, rzadka oryginalna własność w gatunku superbohaterów (choć ta, która pojawiła się już jako komiks, zaadaptowana z dawno niewyprodukowanego scenariusza), może poprzedzać zaangażowanie Stallone’a o kilka lat, ale najlepiej ją rozumieć jako sposób na persona bohatera akcji zyskała nowe znaczenie w epoce Marvela. Być może wszedł na pokład projektu dopiero w 2019 roku, ale często wydaje się, że budowanie świata zostało niejasne, więc postać może zająć tylne miejsce do samej postaci gwiazdy. Jest to w równym stopniu przekrój kariery Stallone’a, co „Creed”, graniczna meta-próba przeanalizowania funkcji, jaką pełni w filmowym ekosystemie. powraca do dawnych chwał. Szkoda tylko, że film nigdy nie staje się tak wciągający, gdy przyjmuje się go za dobrą monetę, ponieważ pod jego surową estetyką pozostaje dość zwyczajną opowieścią o dobru i złu, która jest jeszcze bardziej schematyczna niż filmy franczyzowe, które uważa za antidotum na.
Codzienny superbohater
W czym jest pierwsza czerwona flaga, że film, który zaraz zobaczymy, nie będzie dobry, zapoznajemy się z wiedzą o uniwersum „Samarytanin” za pośrednictwem dwuminutowego zrzutu ekspozycji w momencie rozpoczęcia filmu. W skrócie, mówi nam to, że 25 lat wcześniej superbohater Samarytanin i jego wróg o imieniu Nemezis (uwaga: tego poziomu wyobraźni, którego powinieneś się tutaj spodziewać) stoczyli śmiertelną walkę w płonącym budynku, którego nigdy więcej nie widziano w następstwa. Ćwierć wieku później młody Sam Cleary (Javon Walton, najlepiej znany jako handlarz narkotyków Ashtray w „Euforia”) pozostaje przekonany, że Samarytanin nadal krąży wśród nas, a jego teoria głosi, że starszy sąsiad Joe (Stallone) potajemnie sam jest tym mężczyzną. Pomimo powtarzających się protestów, że nie jest Samarytaninem, Joe przyjmuje Sama jako młodego protegowanego, gdy widzi go zastraszanego przez starsze dzieci. Tymczasem przybycie gangu kierowanego przez gwiazdę „Gry o tron” Pilou Asbæka, który chce kontynuować spuściznę Nemezis, stwarza tylko kolejny powód, dla którego Joe ponownie stał się bohaterem, który wielu zakłada, że jest.
Jako powrót do gatunku superbohaterów w jego najbardziej uproszczonej formie dobra i zła, jest jedna rzecz, w której „Samaritan” ma absolutną rację: w czasie, gdy zarówno Marvel, jak i DC coraz bardziej odsuwają na bok zwykłych ludzi, którzy potrzebują oszczędności, aby skupić się wyłącznie na bohaterach ich światów, reżyser Julius Avery (najbardziej znany z zabawnego filmu o zombie z czasów II wojny światowej „Overlord”) dba o to, aby w centrum uwagi pozostali zwykli obywatele Granite City, których życie zostanie na zawsze zmienione przez przybycie tych większych niż życie postaci . Od czasu trylogii „Spider-Man” Sama Raimiego, w której widzimy, jak mieszkańcy Nowego Jorku bezpośrednio odnoszą się do wydarzeń rozgrywających się w ich sąsiedztwie, film nie był tak ciekawy, jak nagły powrót do życia wpłynie na życie normalnych ludzi. przybycie istot nadludzkich.
Oczywiście nigdy nie jest to tak potężne, jak na przykład nigdy nie lepsza walka kolejowa w „Spider-Man 2”, w której mieszkańcy Nowego Jorku łączą się, aby chronić tożsamość Petera Parkera. Tutaj superbohaterowie zachowali swój niemal mityczny status, zamiast traktować je jako ustalony element umeblowania społeczeństwa, który ogół społeczeństwa zaczął przeoczyć. Podczas oglądania filmu uderzyło mnie, że minęło sporo czasu, odkąd filmowiec przypomniał sobie, że powinniśmy patrzeć na te postacie ze zdumieniem. Nawet jeśli jest to tylko po to, aby poszerzyć alegorię o postaci gwiazdy filmowej Stallone (legenda dokonująca nieoczekiwanego publicznego powrotu), udaje mu się zrozumieć urok superbohaterów lepiej niż jakikolwiek wysiłek MCU w ostatnim czasie.
Zły samarytanin
Problem z „Samaritanem” polega na tym, że mityczne osobowości tego świata nigdy nie są rozwijane poza podstawy. Wiemy, że Samarytanin i Nemezis byli braćmi, którzy podążali różnymi drogami życia, ale to, za czym opowiadali się poza kontrastującymi ideami dobra i zła, pozostaje tajemnicą. Kiedy dowiadujemy się więcej o postaci Stallone’a w dalszej części filmu, uderza to głównie dlatego, że komplikuje sposób, w jaki film może być postrzegany jako prosta alegoria kariery aktora, ale wydaje się niezadowalający na prostym poziomie narracji. Filmowa idea nikczemności również jest frustrująco gwarantowana; Przywódca gangu Asbæka jest w rzeczywistości postacią w stylu Robin Hooda, wysoko cenioną przez mieszkańców Granite City. po stronie bohatera. Film krótko przedstawia sposób, w jaki publiczność mogła go zauroczyć, zanim wyrzuci to całkowicie przez okno, gdy wszyscy będą świadkami powrotu ich dawno zaginionego bohatera.
W końcu Asbæk zakłada maskę Nemezis i zaczyna mówić w rytmie rozpraszająco podobnym do Berniego Sandersa, co jest szczególnie dziwaczne, biorąc pod uwagę, że film nie postrzega inaczej walki dobra ze złem, gdy walczy się na warunkach politycznych. Właściwie, pod koniec, prawdopodobnie przez projekt, trudno jest o spójną lekturę ideologii bohaterów i złoczyńców filmu. (Stallone od dawna utrzymuje, że nie jest stronnikiem – mimo że ma wyraźne powinowactwo do pewnych osobistości politycznych – więc naturalnie bohater, którego gra, nie może reprezentować żadnej wyraźnej ideologii, nawet jeśli film wokół niego wydaje się popychać w w pewnym kierunku. Zamiast tego jest to film, który zadowala tylko, jeśli ogląda się go w kategoriach alegorycznych; nawet sceneria Granite City przypomina śródmiejskie ulice Filadelfii, gdzie widzowie po raz pierwszy zobaczyli Stallone’a, co nadaje większą metaforyczną wagę idei bohater powraca tu po kilku latach. Potraktuj to jako opowieść o superbohaterach odartą z tego głębszego znaczenia, a odejdziesz tylko z poczuciem rozczarowania.
„Samarytanin” to intrygująca próba rekontekstualizacji postaci bohatera akcji Sylvestra Stallone’a, gdy jego rasa gwiazd filmowych została od dawna zastąpiona przez superbohaterów. Nigdy jednak nie spełnia potencjału tego założenia, zapominając, że musi być tak samo wciągający, gdy jest traktowany w wartości nominalnej, jak metafora pełnometrażowa.