OCENA REDAKCJI: 7,5/10
- Jedna z najzabawniejszych i najróżniejszych obsady roku
- Odsłania wiele drażliwych pomysłów na współczesną męskość w społecznościach queer
- Czasami grzęźnie, czyniąc tematy „przedstawicielstwa” zbyt dosłowne
- Dłużej niż powinno być
Zdrowe przedstawienia homoseksualnego romansu na ekranie są na porządku dziennym w annałach kina queer, w filmach niezależnych i historiach opowiadanych na marginesie mediów. Ale Bros Nicholasa Stollera, napisany wspólnie przez Billy’ego Eichnera i w którym występuje w roli głównej, stara się wprowadzić ten sam poziom reprezentacji do głównego nurtu komedii romantycznej, by opowiedzieć historię o dwóch mężczyznach, którzy zakochują się na tej samej półce, co „Ty” Nory Ephron. „Mam pocztę” i niezliczona liczba filmów Judd Apatow.
Ten pierwszy jest bezpośrednio wymieniony w filmie, ponieważ Bobby Lieber, podcaster Eichnera, który został kustoszem muzeum, porównuje komedię romantyczną z ery AOL do wiadomości od niego z roztargnionym potencjalnym połączeniem Grindra. Ale to właśnie ten ostatni panteon współczesnych komedii „Bros” najlepiej radzi sobie w małpowaniu i wywracaniu, dzieląc pokrewieństwo pod względem stosunku żartów do uczuć, procentowości absurdu i prowadzenia przez niechlujnego, nieco skarłowaciałego romantycznego przewrotu.
Rogens Apatowa i im podobni mieli tendencję do grania dzieci-mężczyzn w stylu Sandlera, chwytających się dojrzałości jak słomki przez mgłę chwastów, ale w Bobbym mamy bohatera spętanego latami ledwo tłumionego gniewu na świat, w którym nie był sobą, tak, że więzi go w powtarzającym się cyklu pustych znajomości i samooszukiwania się. Dzieje się tak, dopóki nie poznaje Aarona (Luke Macfarlane), przystojnego prawnika, który jest przeciwieństwem Bobby’ego pod każdym możliwym względem.
„Bros” bierze ten punkt wyjścia i splata uroczą historię miłosną równie dobrą, jak każdy ukochany „prosty” romcom, w zaskakujący i skuteczny sposób rozpakowując złożone wątki dotyczące współczesnej męskości w społeczności queer. Załamuje się tylko wtedy, gdy wydaje się być zbyt usposobiony do wyśmiewania się z tęczowego kapitalizmu lub rozbijania czwartej ściany o historycznej pozycji „Brosów” jako filmu fabularnego.
Męskość może być więzieniem, kochanie!
Bobby Lieber jest słynnym podcasterem i nieudanym powieściopisarzem dla dzieci, który przyjął nowy występ pomagający otworzyć pierwsze w Ameryce muzeum historii LGBTQ+, ale pomimo tego, że prowadzi to, co stale sugeruje, że jest idealnym życiem, brakuje mu jednej rzeczy: prawdziwej miłości. Od tego naprawdę zaczynają się wszystkie dobre romcomy, prawda? Przedstaw bohatera, pomaluj otwartą czarną dziurę prosto na jego klatce piersiowej, a następnie obserwuj, jak walczy o wypełnienie jej kimś ładnym. Następnie, gdy wszystko wydaje się wygrane, a miłość wychodzi na wierzch, należy wymyślić powód, dla którego mają się rozstać, aby oboje mogli osobno zdecydować się na powrót silniejszy niż kiedykolwiek. Nie bez powodu jest to zużyta formuła. Więc oczywiście „Bros” nie jest inny.
Aaron jest prawnikiem, który zajmuje się pisaniem i aktualizacją testamentów, codziennie kontaktując się wyłącznie z osobami, które mają umrzeć. Wygląda również jak supergwiazda WWE i brzmi jak Patrick Warburton, więc jest idealnym obiektem miłosnym do filmu takiego jak „Bross”. Bobby i Aaron mają oczywiste przeciwieństwa, które przyciągają energię, ale pochodzą z takich przeciwstawnych POV. Dla Bobby’ego bycie gejem jest integralną częścią jego tożsamości, a on miał przywilej żyć w dużym mieście z tętniącym życiem poczuciem wspólnoty wśród swoich przyjaciół. Ale Aaron, pochodzący z mniejszego miasteczka, odmawia nawiązywania związków ani nie jest szczególnie wrażliwy z żadnym ze swoich partnerów seksualnych.
Idea zaangażowania jest dla nich obu absurdalna z różnych powodów. Aaron nie kocha siebie na tyle, by w pełni przyjąć to, kim jest, a Bobby jest zbyt oddany własnej ekspresji, by zostawić miejsce na wiele innych rzeczy. Niepewność Bobby’ego przekonuje go, że Aaron nie chce naprawdę umawiać się na randki, ponieważ nie jest wyklętym greckim bogiem, jak inni faceci, których widzi Aaron, ale Aaron, chociaż żartuje z tego, jak głupi są inni geje, uważa Bobby’ego za mądrego i zbyt mądrego. interesujące dla kogoś tak nudnego i stłumionego, jak sam siebie widzi.
Oboje są spętani rygorami męskości z przeciwnych końców. „Bros” jest najbardziej fascynujące i wzbogacające, gdy pokazuje ich perspektywy i zmaga się ze wszystkimi sposobami, w jakie geje zmagają się z problemami z wizerunkiem ciała, oczekiwaniami społecznymi i własnym bagażem pokoleniowym. Eichner i Stoller wykonują wzorową pracę, wplatając wszystkie te motywy w naprawdę fascynującą historię miłosną. Pomaga to, że Eichner i Mcfarlane mają gwiezdną chemię i że film pozwala nam zobaczyć każdą postać oczami drugiej, aby uzyskać głębszy kontakt z publicznością.
Ale to również wspaniałe, że nie stronią od żadnego z fizycznych aspektów ich sprzężenia. To nie jest film, który po prostu ma czyste pocałunki i trzymanie się za ręce, nawet jeśli nadal od czasu do czasu uderza pięścią z powodów, które muszą być związane z MPAA. To brodawki i wszyscy patrzą na dwóch mężczyzn, którzy spotykają się i zakochują, nawet jeśli przez większość czasu trwania, ta historia miłosna schodzi na dalszy plan, by rozkoszować się faktem, że ten film w ogóle istnieje.
Śmierć gejom za pieniądze
We wstępie do filmu Bobby’ego jako na wpół popularnego cis, białego geja, opowiada o tym, że został zatrudniony do napisania gejowskiego komedii romantycznej. Spoglądając przez kamerę na oglądającą to publiczność, nakreśla, jaka musiała być w pewnym momencie prawdziwa rozmowa z producentem filmowym o tym, że to, co chciał zrobić z gejowską historią miłosną, było zbyt wściekłe, zbyt drażliwe i zbyt nie- wprowadzenie do prostych.
Na ekranie pojawia się zabawny antagonizm, ponieważ inkluzywność tutaj wydaje się być tak ścierna, jak to tylko możliwe, pomimo faktu, że zdecydowana większość ludzi przychodzących na ten film decyduje się na to, nie narzucając im czegoś obowiązkowego. Na początku objawia się litanią świetnych gagów. Bobby ogląda fałszywy film na kanale Hallmark, reklamowany jako pierwszy biseksualny film świąteczny, zabawny nieco prześcignięty w dalszej części filmu, kiedy pojawia się ponownie jako pierwszy świąteczny film wielokolorowy, w którym siedem osób trzyma się za ręce na śniegu. Istnieje również wiele odniesień do historii Hollywood, w której obsadzono heteroseksualnych wykonawców w rolach gejowskich, aby zdobyć wpływ na sezon nagród. Ale całe to ogłuszanie heteronormatywności okazuje się o wiele mniej interesujące niż sposób, w jaki film bada relacje między społecznościami.
Zespół zebrany w celu uruchomienia muzeum historii queer to zróżnicowana mała koalicja, w której występują między innymi Jim Rash jako biseksualny mężczyzna, TS Madison jako transkobieta i Dot-Marie Jones jako lesbijka, a każdy członek zespołu reprezentuje swój kawałek alfabetu z wigor. Ich wspólne sceny są skutecznymi przykładami tego, jak społeczność queer nie jest monolityczna, a jednocześnie dobrze się bawi i żartuje z przypadkowych igrzysk olimpijskich, które rozgrywają się w ramach ich indywidualnych dążeń do reprezentacji. Posiadanie głównie queerowej obsady pomaga „Brosom” pielęgnować autentyczność, która w przeciwnym razie mogłaby skazać film na taki sam los, jak coś takiego jak „Love, Simon” z jego mdłym, bezpiecznym dla mamy banałem.
Ale te przerywniki wydają się być sprzeczne z niektórymi bardziej powierzchownymi humorami, którymi Eichner nasyca Bobby’ego, gdzie zdecydowanie stoi przy zblazowanym, niemal stereotypowym odrzuceniu ideologii „miłość jest miłością”. Wielokrotnie twierdzi, że wystarczy czterdzieści lat, samotny seks i seks z prawie nieznajomymi, i że nie każdy wesoły chce się żenić. Ale film koncentruje Bobby’ego wokół grupy przyjaciół, z których wszyscy są partnerami, rozwijają się i doświadczają szerokiej gamy intymności ze sobą, podkreślając, że sam Bobby jest czymś w rodzaju reliktu.
Jest taka scena, kiedy zostaje przyprowadzony, by spędzić czas ze swoim siostrzeńcem, o którym rodzice podejrzewają, że może być gejem. Bobby’emu przypomina się, że dla tego nowego pokolenia wychodzenie na zewnątrz nie jest tak ostrożną propozycją, a połowa kolegów z klasy jego siostrzeńca nie jest binarna. „To dla nich łatwe” — zauważa Bobby. „Mieliśmy AIDS, a oni mieli Glee”. Bobby jako postać i Eichner jako gawędziarz wydają się być dręczeni pewnego rodzaju poczuciem winy ocalałego z powodu istnienia w tym błyszczącym, nowym, rzekomo przyjaznym dla queer status quo, kiedy tak wielu innych zginęło, zanim zobaczyli świat, w którym ktoś mógłby tak biernie chwalić się, że ich dziecko ma niebinarnych kolegów z klasy.
Pod koniec filmu jasne jest, że chip, który „Bros” nosi na ramieniu, jest zrozumiały. „Gay rom-com” to absolutne minimum, na jakie Hollywood powinno pozwolić, ale przez dziesięciolecia queer performerzy musieli ukrywać, kim są, aby dostać role, a ich historie opowiadali ludzie, którzy próbowali wykorzystać swoją traumę do łatwego melodramatu. To absolutny triumf, że „Bross” istnieje i nadal działa najlepiej, gdy jest po prostu istnienie queerową historię miłosną i nie krzyczeć o niej cały czas z megafonu.
Ale nie możesz zazdrościć ludziom, którzy byli zmuszani przez otaczający ich świat do szeptania, że w końcu mogą krzyczeć z dachów.