OCENA REDAKCJI: 5/10
- Wspaniała kinematografia
- Osobista refleksja nad tożsamością imigrancką
- Czasami zabawne
- Zdecydowanie za długo jak na coś tak pozbawionego struktury
- Pobłażający sobie we własnym pobłażaniu sobie
- Robi się dość nudno
Sezon nagród 2022 był wypełniony wyjątkowo długimi filmami. W przypadku niektórych z tych filmów, takich jak „The Fabelmans” Stevena Spielberga (151 minut), czas leci szybko. Inne, jak „TÁR” Todda Fielda (158 minut), sprawiają, że czujesz tę długość celowo, konstruując skrupulatnie satysfakcjonujące, powolne wrażenia. Są też takie, jak „Trójkąt smutku” Rubena Östlunda (147 minut), gdzie długość aktywnie rani materiał, który lepiej byłby podany w bardziej zwartej formie.
„Bardo, fałszywa kronika garści prawd” Alejandro G. Iñárritu (jeden z najdłuższych tytułów filmowych roku) miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 174-minutowym odcinku, a ogólna reakcja stamtąd i Festiwalu Filmowego Telluride wskazywały na to należał do kategorii „zbyt długich” długich filmów. Od tego czasu ponownie zmontował film, który został otwarty w wybranych kinach 4 listopada i będzie transmitowany na Netflix od 16 grudnia, aby był o 22 minuty krótszy. Niestety, 152-minutowe cięcie wciąż jest czymś w rodzaju hasła do przejścia.
Jest to tym bardziej frustrujące, że wiele elementów „Bardo” jest naprawdę świetnych. Są obrazy, które są niezapomniane, pomysły, które są fascynujące, gagi, które są zabawne, i sekwencje, które są naprawdę poruszające, ale wszystkie są uchwycone w filmie bez poczucia struktury i zbyt wielu rozrywek, które nie działają.
Dziwaczność może być wciągająca
„Bardo” zaczyna się tak, jak kończy się zdobywca nagrody Iñárritu za najlepszy film „Birdman lub (Nieoczekiwana cnota ignorancji)”: Mężczyzna wylatuje poza ekran. W „Birdmanie” wiedzieliśmy, że mężczyzna leci z czyjejś reakcji; w „Bardo” widzimy cień mężczyzny z perspektywy pierwszej osoby. A może w ogóle jest mężczyzna? Jest to rodzaj filmu, w którym cienie mogą poruszać się same bez ludzi, którzy są do nich przywiązani.
Po tym początkowym ujęciu następuje scena, w której kobieta (Griselda Siciliani) rodzi, tylko lekarz mówi, że świat jest „zbyt pojebany” i zostaje wepchnięty z powrotem do ciała matki. Kiedy opuszcza szpitalne łóżko, ciągnie się za nią długa pępowina. To surrealistyczny żart, z jeszcze bardziej absurdalnymi kontynuacjami później, gdy dziecko wychyla główkę w nieodpowiednich momentach, ale staje się również jasne, że ten żart jest metaforą czegoś bardzo poważnego – i prawdopodobnie bardzo osobistego.
Wśród tej magicznej realistycznej „fałszywej kroniki” implikacja jest taka, że ”Bardo” zawiera więcej niż „garść prawd” o autorze filmu. Trudno nie odczytać, że punkt widzenia bohatera filmu, Silverio Gacho (Daniel Giménez Cacho), opiera się na nim samym. Istnieje oczywiste podobieństwo fizyczne, fakt, że obaj są filmowcami (choć Silverio tworzy filmy dokumentalne i „dokumenty” w przeciwieństwie do wyraźnie fabularyzowanych dramatów Iñárritu), podróżowanie tam iz powrotem między Stanami Zjednoczonymi a Meksykiem oraz cała sieć skomplikowanych myśli o sztuce , rasę, klasę i samo życie, które przypominają życie Iñárritu.
Chociaż „Bardo” nie ma zbyt wiele fabuły poza Silverio podróżującym między Meksykiem a Los Angeles w ramach przygotowań do otrzymania nagrody, początkowo przez pierwszą godzinę brałem udział w eksperymentalnej podróży filmu. Duża część zasługi to absolutnie piękne zdjęcia Dariusa Khondjiego, które sprawiają, że fantastyka jest wiarygodna, a rzeczywistość wydaje się snem. Doceniłem też rozkwit humoru filmu (rozśmieszył mnie jeden powtarzający się knebel dotyczący spójnej narracji) i przemyślane refleksje na temat tego, co to znaczy znaleźć się między dwoma miejscami, które jednocześnie kocha się i nienawidzi.
Mimo wszystko „Bardo” ostatecznie mnie zgubiło. Wyjaśnienie, dlaczego będzie wymagało omówienia kilku istotnych szczegółów dotyczących drugiej części filmu, więc chociaż „Bardo” tak naprawdę nie ma fabuły, którą można zepsuć, rozważ to ostrzeżenie o spoilerze.
Rzecz w tym, że Bardo mnie zgubił
Gdzieś w środku długiego czasu trwania filmu Silverio jest na przyjęciu, na którym spotyka gospodarza telewizyjnego talk-show, z którym wcześniej pominął wywiad. Silverio pyta gospodarza talk show, co myśli o swoim najnowszym filmie dokumentalnym. Prowadzący talk-show nie tylko wysuwa te same oskarżenia o pretensje i pobłażanie sobie, jakie krytycy wysuwali pod adresem Iñárritu przez całą jego karierę, ale z jego opisów treści dokumentu wynika, że ”dokumentem” jest sam „Bardo” (przynajmniej co widzieliśmy do tej pory).
To tutaj granice między Silverio i Iñárritu wydają się całkowicie rozpuszczać, a także tutaj film, który w większości wydawał się przemyślany i samoanalizujący, zaczyna naprawdę przeradzać się w rzeczywiste pobłażanie sobie. Niektórzy mogliby porównać tę scenę do tej w „Birdmanie”, gdzie Riggan walczy z krytykiem z The New York Times, ale dla mnie scena „Birdmana” sprawdza się, ponieważ jest walką między dwiema podobnie wadliwymi postaciami, podczas gdy scena „Bardo” to tylko własny awatar reżysera, który dosłownie ucisza hejterów.
Po tej scenie są momenty, w których „Bardo” odzyskuje zdolność hipnotyzowania (sekwencja taneczna Davida Bowiego, kilka niesamowitych przywołań śmierci i kolonializmu, mroczna satyryczna scena na lotnisku), ale to tutaj ten ambitny film naprawdę zaczyna działać cienki. Kończy się powtórzeniem wielu tych samych punktów, a nawet niektóre abstrakcje zaczynają wydawać się nadmiernie wyjaśnione. Zrobienie filmu bez tradycyjnej fabuły to jedno, ale „Bardo” po prostu wydaje się pozbawione struktury. Silverio może sprytnie reagować na sytuacje, ale nigdy nie jest aktywnym bohaterem, więc jego podróż wydaje się po prostu meandrować. Jedyną rzeczą, do której film wydaje się aktywnie budować (ceremonia wręczenia nagród), jest antyklimaks, a tam, gdzie ostatecznie zmierza, przypomina niekończące się fragmenty „Drzewa życia” z udziałem Seana Penna.
Możliwe, że przegapiłem coś, co sprawia, że ”Bardo” jest naprawdę świetne, w przeciwieństwie do bałaganu z aspektami wielkości. Jestem pewien, że ludzie, którzy wiedzą więcej o historii Meksyku i otrzymują więcej odniesień, zobaczą inne warstwy, których ja nie zrozumiałem. To może być film, który wszyscy ocenimy bardziej pozytywnie za mniej więcej dekadę. Na razie jednak jestem wykończony „Bardo” i smutny, że coś z tak wieloma ciekawymi elementami może złożyć się na nudną całość. Te pozytywne aspekty prawie wystarczają, aby polecić go poważnym kinomanom, ale ostatecznie uznałbym to za rozczarowanie.
„Bardo” jest teraz grane w kinach i będzie transmitowane na platformie Netflix w piątek, 16 grudnia.