Plusy
- Film ma kilka ambitnych pomysłów związanych z przemysłem farmaceutycznym.
Cons
- Hemsworth jest błędnie obsadzony i nieskuteczny.
- Kosiński zawodzi w swoim kierunku.
- Film rzadko bywa mądry, zbyt często prosty.
Każdy miał taki w pewnym momencie swojego życia: przyjaciel, który myśli wielce, gdy ta czy inna substancja wpływa na ich sposób myślenia, ale nie chce się wstać z kanapy i sprawić, by coś takiego się wydarzyło. „Spiderhead” Josepha Kosińskiego to niestety filmowy odpowiednik tego przyjaciela — wielkie idee, ale zbyt leniwe, by je zrealizować.
Wyobraź sobie, że jesteś na imprezie i robi się późno. Twój przyjaciel osacza cię i zaczyna gadać o wyimaginowanych narkotykach. Co by było, gdyby istniało coś, co nazywało się Werbulencją, co czyniło cię bardziej gadatliwym, erudycyjnym i precyzyjnym w twoim sposobie mówienia? Co by było, gdybyś mógł łatwiej śmiać się Laffodil? Co by było, gdyby zła firma farmaceutyczna podawała te i inne leki, zwodniczo, a czasem wbrew woli użytkownika? A co, jeśli potajemnie podawano ci narkotyki, aby zmusić cię do podporządkowania się wbrew twojej woli? Co by było, gdyby te leki były test na więźniach?! Następnego ranka ty i twój przyjaciel możecie obudzić się i śmiać z tak ambitnych, być może paranoidalnych, niekonwencjonalnych pomysłów.
„Spiderhead” gra je przez godzinę i 46 minut, ale nie chce dać cennego tła, jak i dlaczego toczy się jego historia, dać zrozumiałe reakcje bohaterów, czy ciała ludzi reagują w rozpoznawalny, wiarygodny sposób. Efektem końcowym jest marnowanie gwiazd Chrisa Hemswortha, Milesa Tellera i Jurnee Smollett oraz film, którego skutki uboczne mogą obejmować nudności, bóle głowy i skrajne rozczarowanie.
Film zaczyna się w niezbyt odległej przyszłości, gdy prywatyzacja więzień i wszechobecność Doliny Krzemowej pozornie zbiegły się w „Spiderhead”, quasi-sekretną placówkę, w której „więźniowie” zamienili tradycyjne więzienie na przywileje pracowników Apple (bezpłatnie). przekąski, gry wideo w pokoju socjalnym, nieograniczony dostęp w całym budynku). Ale jest jeden główny haczyk: każdy jest wyposażony w opakowanie wielkości naleśnika, które zawiera różne chemikalia badawcze, które można podawać za pomocą zgrabnej aplikacji na smartfona.
Przewodniczącym tego lenna jest uprzejmy, choć niezręczny Steve Abnesti (Hemsworth), więzienny odpowiednik administratora szkoły, który chełpi się, że postawił „kumpel” na czele. Steve lubi puszczać muzykę rockową na jachcie w całym obiekcie, upierając się, że ma związane ręce, jeśli chodzi o podejmowanie trudnych decyzji (wyżsi podobno decydują o sytuacji), a od czasu do czasu łamie kardynalną zasadę Tony’ego Montany i staje się naćpany własnymi zapasami. Również w kącie Steve’a jest Mark Verlaine (Mark Paguio), mysi asystent laboratoryjny, który znosi ciężar jego tyrad.
Cokolwiek ci pasuje
Wśród więźniów są Jeff (Teller), nastrojowa świnka morska, której codzienne sesje sprawiają, że zastanawia się nad wszystkim, co zrobił źle i/lub uprawia seks z różnymi partnerami, gdy Steve testuje, co w istocie jest Miksturą Miłości nr 9, 2.0; Heather (Tess Haubrich), młoda kobieta z problemami; Lizzy (Smollett), kolejna więźniarka, z którą Jeff często flirtuje; i inne osoby, takie jak Etch-A-Sketchy, jak zabawka dla dzieci, którą Jeff ozdobnie bazgroł każdej nocy.
Podczas gdy więźniowie cieszą się zagadkami w pokoju socjalnym, godzinami pracy i możliwością nawet wejścia na Steve’a bez zapowiedzi, quasi-naczelnik zabiera swoich więźniów po jednym lub dwóch na raz do swojego spartańskiego pokoju obserwacyjnego, przypominającego sklep Apple Store. On i Mark zawsze proszą o pozwolenie na odkręcenie kroplówki; więźniowie prawie zawsze to dają. W miarę rozwoju filmu wydaje się, że sprawdza listę narkotyków o śmiesznie prostych nazwach – zwłaszcza Darkenfloxx, który nie tylko wydobywa ciemną stronę danej osoby, ale brzmi tak, jakby został nazwany przez szwedzkiego szefa kuchni.
Rewelacje przychodzą szybko i wściekle, gdy Jeff obiera cebulę, która jest wizją przedsiębiorcy technologicznego Steve’a; jak się okazuje, ten facet to Elizabeth Holmes z więzienia, która udaje, że mu się uda, i manipuluje więźniami, by pasowali do jego nienaukowych metod. „Spiderhead” chce być „Mechaniczną Pomarańczą” – spotyka „Ex Machina”, ale nie zasługuje na wzmiankę w tym samym akapicie. To wszystko jest założeniem, nie ma sensu.
Bez względu na to, jak najnowocześniejsze mogą być te złowieszcze fiolki, nic nie może zostać wchłonięte, zadziałać, a następnie wyłączyć w ciągu kilku sekund, ten film przedstawia rozmieszczenie leków; w istocie więźniowie są przedstawiani jako roboty, z włącznikami / wyłącznikami, które mogą ich natychmiast uruchomić lub zatrzymać. Daj komuś Darkenfloxx, a w ciągu kilku sekund stanie się autodestrukcyjny; utrzymujące się skutki uboczne i psychiczne skutki ich działań są ledwo rozwiązywane. Wygląda na to, że każdej nocy wszyscy zbierają się dla frywolności i wszystko zostaje zapomniane.
Co więcej, „Spiderhead” wykopuje sobie nieuniknioną dziurę, czyniąc swoich dwóch głównych „bohaterów”, nie fałszywie oskarżonych lub niesprawiedliwie osądzonych, ani nawet sprawców zbrodni bez ofiar, ale jawnych morderców. Film oczekuje, że będziesz kibicować komuś, kto zabił swoich dwóch przyjaciół podczas jazdy pod wpływem alkoholu (wielokrotnie przedstawianych w retrospekcjach) oraz kogoś innego, kto był odpowiedzialny za śmierć jej małej córki. Wspaniałe filmy mogą wzbudzić sympatię do antybohatera, takiego jak Sonny z „Psiego popołudnia”, Will Munny w „Bez przebaczenia” czy Leon w „Profesjonale”. Pomimo obecności Hemswortha związanego z mięśniami, ten film nie może nawet zacząć podnosić tego ciężaru.
Las dla drzew
Czy podczas eksperymentów odkrywane są jakieś wielkie prawdy, jak na przykład sposób, w jaki „Clockwork” skłonił widza do kontemplacji istoty wolnej woli przy wyborze przemocy? Nie całkiem. Czy jest tu coś poza potencjałem tych leków w stylu „A co jeśli…”? Nie. W śmiesznie krótkiej chwili pod koniec filmu Hemsworth wychodzi z pokoju, upuszcza klucze, Teller podnosi je, otwiera szafkę, otwiera dziennik wypchany przypadkowymi papierami, znajduje dokładnie papier, którego potrzebuje, aby upewnić się, że Hemsworth jest właścicielem firmy – i kartę Bingo, od której najwyraźniej nazwano fiolki leków! — potem wypycha wszystko z powrotem, zanim Hemsworth wróci chwilę później.
„Spiderhead” to rodzaj filmu, który tak mało ceni twoją inteligencję, że bez przekonania wyrzuca tę sekwencję wydarzeń i oczekuje, że wyjaśni… no, prawie wszystko. A jeśli myślisz, że cała ta rzekomo szlachetna pogawędka zakończy się czymś bardziej sprytnym niż walka na pięści z Hemsworthem i Tellerem, być może będziesz musiał zmniejszyć własną dawkę Gullibilityfloxx.
Hemsworth, próbując, jak tylko może, tańcząc i grając bezbronną, kontynuuje smutną passę niefortunnych decyzji zawodowych „nie-Thor”, które nie dają wiele nadziei poza MCU. Teller wydaje się nie wiedzieć, czy ma być dobrym, złym, czy pełnym automatem, a Smollett nie radzi sobie dużo lepiej jako ukochany, który rzadko wznosi się ponad współczesną maniakalną dziewczynę ze snów. „Spiderhead” ostatecznie gra jak coś, co Andrew Niccol („Gattaca”, „In Time”) zapisałby na serwetce koktajlowej, a potem wyrzucił; to fanatyk sci-fi, który nie jest zainteresowany włożeniem pracy, aby poważnie zbadać własne pomysły.