OCENA REDAKCJI : 7,5 / 10
- Ciasny, 100 minutowy czas pracy
- Niesamowite występy, zwłaszcza Batisty
- Ostre inscenizacje, kompozycje i rzemiosło filmowe
- Mocna koncepcja, która wydaje się wyczerpana mniej więcej w połowie
- Jak na film Shyamalana, zakończenie wydaje się dość oswojone i powierzchowne
Pojawiły się pewne kontrowersje dotyczące sposobu, w jaki najnowszy thriller M. Night Shyamalana „Knock at the Cabin” został sprzedany widzom. Film jest reżyserowany i współautorem scenariusza przez samego Shyamalana, ale na plakatach ani w zwiastunach nie ma wzmianki o jego materiale źródłowym, „Cabin at the End of the World” Paula Tremblaya. To wykluczenie nie jest nowym zjawiskiem. Ostatni film Shyamalana, „Stary”, był oparty na francuskiej powieści graficznej, ale publiczne materiały nadal piętnowały to doświadczenie jako produkt wyłącznie autora. Niezależnie od tego, czy uznasz tę praktykę za fałszywą reklamę lub przynajmniej brak szacunku dla oryginalnych autorów, jedno jest niezaprzeczalne: podobnie jak w przypadku „Old”, Shyamalan po raz kolejny wziął materiał źródłowy specyficzny dla swojego pierwotnego twórcy i przekształcił go w coś, co jest całkowicie i całkowicie jego własne, na dobre i na złe. Na szczęście po raz kolejny udaje mu się pomylić po stronie „lepszego”.
Film opowiada o parze (Jonathan Groff i Ben Aldridge) spędzającej wakacje w domku na odludziu z córką (Kristen Cui), dopóki grupa intruzów (na czele z Dave’em Bautistą) nie przybywa, mówiąc im, że odegrają kluczową rolę w pomocy aby zapobiec końcowi świata. Samo twierdzenie może być wątpliwe lub nie, ale niebezpieczeństwo związane z ich propozycją jest bardzo realne.
W przeciwieństwie do książki, na której się opiera, „Cabin” jest znacznie mniej zainteresowany dwuznacznością i tworzeniem fantastycznej sytuacji jako punktu wyjścia, aby pozostawić czytelnika lub widza z wieloma trudnymi pytaniami do zadania sobie. Zamiast tego jest to trzymający w napięciu thriller charakteryzujący się zarówno głęboką szczerością emocjonalną, jak i gotowością do tego, by absurd funkcjonował jako niezbędna lekkomyślność.
Podobnie jak wcześniej „Old”, istnieje dość dosadna i oczywista metafora powierzchowna, która przeczy głębszej, bardziej niepokojącej eksploracji niepokojów i obaw po Covid. To film, z którego można wyśmiewać się, ale później wciąż się zastanawiają.
Czterech Jeźdźców
„Cabin” otwiera się na dobre niepokojącym prologiem, przypominającym scenę z klasycznego „Frankensteina” Universalu. Wen (Cui), młoda dziewczyna łowiąca koniki polne w słoiku w lesie, spotyka Leonarda (Bautista), potężną masę mężczyzny schludnie ubranego, w maleńkich, rozbrajających okularach. Wen mówi, że nie powinna rozmawiać z nieznajomymi, więc Leonard dokłada wszelkich starań, by przedstawić się tak, jak zrobiłby to przyjaciel. Obaj dzielą się podstawowymi faktami o sobie. Wen mieszka w tym domku ze swoimi dwoma ojcami, Ericiem (Groff) i Andrew (Aldridge), podczas gdy Leonard jest tutaj, aby wykonać pracę. Zanim zdąży wyjaśnić, na czym polega ta praca, z lasu wychodzi trzech kolejnych nieznajomych. Wen pyta, czy to jego przyjaciele. Leonard wyjaśnia, że są bardziej jak koledzy, a napięcie drutu kolczastego osiąga swój szczyt.
Ci czterej nieznajomi — Leonard, Redmond (Rupert Grint), Adriane (Abby Quinn) i Sabrina (Nikki Amukka-Bird) — wymachują magiczną bronią domowej roboty, nalegając, aby ta mieszkająca w chatce rodzina musiała dokonać wyboru, aby zapobiec apokalipsie . Muszą poświęcić członka swojego potomstwa, w przeciwnym razie cały świat zostanie ukarany serią plag o biblijnej skali. Z powodów, które powinny być oczywiste, Eric i Andrew od razu zakładają, że muszą być szaleńcami, członkami sekty lub jednym i drugim. Ale pomimo ich wyraźnie groźnej obecności, Leonard mówi z ostrożną i nerwową szczerością, która początkowo wydaje się komediowa, a potem bardziej niepokojąca w miarę rozwoju wydarzeń.
Początkowo zagrożenie jest proste. Czterech uzbrojonych intruzów jest tutaj z pewnymi wspólnymi złudzeniami co do końca świata i przetrzymuje małą rodzinę zakładników, próbując przekonać ich do zabicia jednego ze swoich. Ale gdy sytuacja w kabinie pogarsza się, a każda odmowa podporządkowania się prowadzi do większego rozlewu krwi, rzeczy stają się coraz bardziej przerażające także poza murami domostwa. Okresowe wtargnięcia z wiadomości zaczynają uwiarygodniać retorykę Leonarda, a publiczność wraz z Erikiem i Andrew musi zdecydować, jak bardzo urojeni są ich wrogowie.
Aby nadać temu konfliktowi jeszcze większą wagę, historia od czasu do czasu przechodzi do retrospekcji z przeszłości pary w krytycznych momentach ich związku. Każde interludium maluje głębszy obraz różnic między dwoma mężczyznami. Widzimy, że Eric jest cichszy, bardziej powściągliwy i bardziej akceptuje bolączki, które ten świat zmierza w ich zbiorowym kierunku. Z drugiej strony Andrew pracuje jako rzecznik praw człowieka, padł ofiarą przestępstwa z nienawiści, a między swoim temperamentem a pragmatyzmem jest prawdopodobnie ostatnią osobą, którą kochający Bóg poprosiłby o wybranie losu reszty świata. Bo niezależnie od tego, czy Leonard i jego przyjaciele mają rację, czy nie, nie ma on dość miłości do ludzkości, aby poświęcić jedną z dwóch osób, które kocha najbardziej, aby ją ocalić.
Na nieszczęście dla niego wybór polega na poddaniu się i powstrzymaniu rzezi, prawdziwej lub wyimaginowanej, lub potencjalnie skazaniu jego rodziny na samotne chodzenie po spalonym i zdziesiątkowanym świecie. Postać, która musi kontemplować granice osobistej odpowiedzialności i to, co jesteśmy sobie winni w społeczeństwie, w którym musimy poświęcić się dla większego dobra? Jasne, wydaje się na czasie.
Dziwne czasy
Wielu filmowców próbuje znaleźć sposób na opowiadanie historii w postpandemicznym świecie, a większość z nich robi to dosłownie. „Kimi” Stevena Soderbergha, „Sick” Johna Hyamsa i „Coastal Elites” Jaya Roacha badają, jak różne gatunki mogą funkcjonować na tle Covid-19. Ale Shyamalan jest prawdopodobnie najlepszym filmowcem głównego nurtu, który zagłębia się w psychologiczne konsekwencje blokady, polaryzacji w mediach, tego, jak wielu z nas nie może pozbyć się wszechobecnego poczucia, że zbliżamy się do końca świata, jaki znamy do początku czegoś lepszego, co mogłoby powstać z popiołów.
Jeśli chodzi o czystą miazgę, nikt nie robi tego lepiej niż Shyamalan, jeśli chodzi o rozkoszowanie się dobrze zużytymi pułapkami gatunku. Wraz z Jarinem Blaschke, autorem zdjęć do „Latarni morskiej” i „Człowieka północy” Roberta Eggersa, Shyamalan przygotowuje prawdziwy posiłek w kabinie. Dzięki zastosowaniu starych aparatów i obiektywów, które zapewniają wiele analogowych niedoskonałości, sprytnej inscenizacji i mocnych kompozycji, „Cabin” wygląda i czuje się jak powrót do przeszłości pod każdym względem. Z pewnością pomaga mu to, że ma jedną z lepszych obsady, które zebrał w późniejszych latach, z Bautistą tak doskonale pasującym do złożonej roli Leonarda i Groffem tak ujmującym jako osłabiony człowiek, który musi poradzić sobie z poświęceniem, którego musi dokonać. Ale wizualnie film przedstawia jego najbardziej imponującą reżyserię od lat.
Teraz film nie jest nawet w przybliżeniu tak ambitny i oszałamiający jak „Stary”. W rzeczywistości, jeśli „Cabin” ma wadę, to dlatego, że jej zakończenie wydaje się tak przesądzone i że nie odbiega zbytnio od kursu, który wyznacza bardzo wcześnie. David Mamet powiedział kiedyś, że wspaniałe zakończenie powinno być zarówno zaskakujące, jak i nieuniknione, a dla człowieka, który zrobił karierę na wielkich zwrotach akcji, sposób, w jaki kończy się „Cabin”, jest trochę szokujący. Z pozoru może się to wydawać filmowym odpowiednikiem „Znaków” Shyamalana, innego filmu, który wykorzystał groźby większe niż życie, aby opowiedzieć prostą historię o wierze. Ale „Chata” może nie być tak prosta tematycznie, jak może sugerować jej historia.
Łatwo byłoby odrzucić film jako konserwatywny z natury lub propagandę religijną, ale wymagałoby to myślenia dosłownie w sposób, który okazałby się redukujący do obrazu, który mamy pod ręką. Podczas gdy Shyamalan odrzuca dwuznaczność materiału źródłowego na rzecz jasnego wyjaśnienia, czy Leonard i jego kohorty mają rację co do końca świata, to, że daje widzom bardziej definitywne zakończenie niż książka, nie oznacza, że nadal nie stawia nakładają na widza obowiązek zakwestionowania siebie i swojego miejsca w tym świecie.
Shyamalan dramatyzuje lęki tkwiące w ludziach żyjących w bańkach partyzanckich, w nowoczesnym społeczeństwie i miejscu mediów w nim, które rozdzielają ludzi. Z przenikliwą jasnością podkreśla siłę wiary, niekoniecznie w siłę wyższą lub jej brak, ale w to, jak obiektywna prawda blednie w porównaniu z ogromną intensywnością emocjonalnego odczuwania, że coś jest prawdą. Ale co może najważniejsze, liczy się ze sposobem, w jaki indywidualność i izolacjonizm odepchnęły wielu z nas od idei przynależności do większej społeczności.
Gdy jesteśmy popychani coraz głębiej w nasze ideologiczne silosy, łatwo jest troszczyć się tylko o tych, którzy są ci bezpośrednio bliscy i drodzy, ale nasz świat jest zbyt połączony, aby porzucić jakąkolwiek lojalność wobec siebie. Kiedy Eric mówi Andrew, że być może nie chodzi konkretnie o nich i że być może rodziny dokonywały tego wyboru przez całą historię, dla omawianej narracji zakłada, że świat nadal się kręci, ponieważ ten sam test był wystawiany na innych przez cały czas .
Ale wybór nigdy nie będzie tak kosmicznie prosty, jak brutalne poświęcenie ukochanej osoby za pomocą śmiercionośnych środków. Każdego dnia dokonujemy wyborów dotyczących tego, jak żyjemy i jaki ma to wpływ na innych. W pewnym sensie to odświeżające, że ktoś o takiej randze i talencie jak Shyamalana wciąż poświęca czas na przemyślenie tych wyborów w swojej pracy, nawet jeśli pozornie tworzy zabawny thriller dla mas.
„Knock at the Cabin” trafi do kin w piątek, 3 lutego.