Filmy zawsze opowiadały o dobru i złu, a każdy filmowiec musi przezwyciężyć pewnych złoczyńców: widzowie oczekują, że główni bohaterowie nie umrą, próżni aktorzy zaniepokojeni tym, jak będą postrzegani, fabuły wymagające ogłupionych momentów wyjaśnienia i jasnych, prostych, typowo szczęśliwych postanowień. Błyskotliwość Marvel Cinematic Universe – na pełnym ekranie w „Doctor Strange in the Multiverse of Madness” – polega na tym, że walczył, naginał i przełamywał takie oczekiwania do tego stopnia, że te zasady nie mają już zastosowania.
Film jest psychodelicznym majstersztykiem. W każdej chwili wydaje się, że dowolna z kilkudziesięciu postaci MCU – a może zupełnie nowa – może wejść. Lub wydać oświadczenie wstrząsające wszechświatem. Lub zgiń. To idealne miejsce dla widza, w którym oczekiwania zanikają, a emocje biorą górę. Jeśli myślałeś, że „No Way Home” ma niespodzianki, jeszcze niczego nie widziałeś.
Gdzie w ogóle zaczynasz wyjaśniać tę fabułę? Nasz stary kumpel, dr Stephen Strange (Benedict Cumberbatch, zauważalnie mądrzejszy i bardziej pewny siebie niż w pierwszym filmie, naprawdę pokazujący rozwój swojej postaci) jest nawiedzany przez koszmary, a jeden szczególny środek wywołujący pot dotyczy młodej kobiety imieniem America Chavez (Xochitl Gomez ); kiedy Ameryka pojawia się w jego rzeczywistości, wystarczy, by opuścił ślub swojej dawnej miłości Christine (Rachel McAdams) i usiadł z lojalnym przyjacielem/Sorcerer Supreme Wongiem (Benedict Wong), aby dowiedzieć się, co się dzieje.
Jak się okazuje, Ameryka ma niezwykle pożądaną moc podróżowania po całym wieloświecie; jak się też okazuje, nie ma pojęcia, jak to zrobić. Ale to wystarczy, aby zapach Wandy Maximoff (obecnie w post „WandaVision”, pełnym trybie Scarlet Witch) był zdeterminowany, by wyssać moce dziewczyny i użyć ich do znalezienia wszechświata, w którym nadal istnieją jej dzieci i w którym może nagiąć rzeczywistość pasuje do jej idyllicznego rodzinnego snu. Dziwne nie może do tego dopuścić.
Opisywanie większej ilości fabuły po prostu zrujnowałoby zabawę, więc wystarczy powiedzieć, że jest to szalona przejażdżka warta odbycia. Dużą częścią tego, a być może nieoczekiwaną, jest powrót Sama Raimiego. To taka miła niespodzianka, ponieważ Raimi skutecznie brakowało w akcji od czasu, gdy jego filmy „Spider-Mana” zakończyły się na mniej niż idealnych warunkach; w ciągu ostatnich 15 lat wyreżyserował dwa w dużej mierze zapomniane filmy („Drag Me to Hell” i „Oz the Great and Powerful”), a także wyprodukował i zajmował się telewizją oraz mniejszymi wysiłkami. „Multiverse of Madness” zapowiada powrót do formy z autorytetem.
Idę do jej szczęśliwego miejsca
Wszystkie znaki towarowe Raimiego (doskonałe w jego filmach „Martwe zło” i innych, takich jak „Człowiek ciemności”) są obecne i równie kreatywne w obsłudze nawet tak dużej i napędzanej popcornem historii jak ten przebój. Są nieumarłe stworzenia, kamery z zoomem na trzaskających drzwiami, mnóstwo obrazów gałek ocznych, obowiązkowa (i całkiem genialnie samoodnosząca się) kamea Bruce’a Campbella i wszelkiego rodzaju pomysłowe ujęcia, które są niezbędne, gdy Strange przedziera się przez wieloświaty (jeden jest animowany, jeden futurystyczna, inna w mokrej farbie) czy Wanda zostaje uwięziona w więzieniu wypełnionym lustrami. Film może być momentami naprawdę przerażający, w dużej mierze dlatego, że Wanda czuje się jak Robert Patrick w „Terminatorze 2”: nie do zatrzymania, nieubłagany, nieunikniony.
To, co ostatecznie konstruuje to rusztowanie, jest przerażającym doświadczeniem, w najlepszy możliwy sposób. Gdy Wanda i Strange ścigają się z jednego wszechświata do drugiego, z Ameryką jako MacGuffinem, wszystko idzie. Może pojawić się główna postać o dalekosiężnych konsekwencjach dla MCU, wyjaśnić zupełnie inny scenariusz w ich rzeczywistości, w którym alternatywny Strange zrobił coś innego i dlaczego to zadziałało lub nie zadziałało. Ważną postać można zabić bez prawdziwego powodu do niepokoju — pamiętaj, że właśnie zginęła we wszechświecie 838, a nie w naszym wszechświecie 616. To może być odurzające (czy Strange może znaleźć wszechświat, w którym kończy z Christine?) lub przerażające (jeśli Wanda to zrobi). do jej dzieci, co ona zrobi z Wandą tego wszechświata?).
Aktorzy najwyraźniej świetnie się bawią tymi pomysłami, a jak mogliby tego nie robić? Wyobraź sobie, że powiedziano ci, że dzisiaj będziesz zombie, jutro staniesz się złą wersją siebie, a pojutrze zagrasz retrospekcję młodszego, naiwnego. Niektórzy ludzie patrzą z góry na filmy Marvela i mówią, że to bezmózgie hity; zadziwiające jest myślenie, że każdy mógł oglądać postać Elizabeth Olsen od „Avengers: Age of Ultron” przez „Civil War”, filmy „Infinity War/Endgame”, „WandaVision”, a teraz do „Multiverse of Madness”, a nie doceniaj głębię i złożoność postaci (i wykonawcy). To samo można powiedzieć o Cumberbatchu, który w ciągu zaledwie sześciu lat wyjął z komiksów dziwnego, odległego Strange’a i zamienił go w prawdopodobnie najbardziej ukochanego (wciąż żyjącego) Avengera, którego nie nazwano Spider-Manem. Fakt, że również wybraliśmy się w tę podróż, sprawia, że chwile są takie same — jak wtedy, gdy dzieci Wandy wycofują się ze strachu, a ona upiera się: „Nie jestem potworem!” — tym bardziej skuteczne.
Ludzie są dziwni
Kolejnym elementem „Szaleństwa”, który zasługuje na uwagę, jest zachwycająca kreatywność prezentowanych zaklęć. Doktor Strange zawsze wydaje się mieć w zanadrzu kolejną olśniewającą sztuczkę, czy to magiczne dłonie, które mogą podnosić przedmioty i rzucać nimi w jego imieniu, piły tarczowe, które przecięły autobus na pół — lub, jeśli spadasz, portal, który nadchodzi. pod kątem poziomym, dzięki czemu wyskoczysz bez szwanku. Jedna niesamowita sekwencja ma Dziwne walki… cóż, Dziwne… używając nut ożywionych z nut fortepianowych.
Dzieje się to chwilę po tym, jak Strange odkrywa, że Sanctum Sanctorum we wszechświecie to zestaw schodów, które pozornie rozciągają się na zawsze nad oceanem. To piękna, zapadająca w pamięć scenografia, podobnie jak Gap Junction (kolejne miejsce do bitwy, między wszechświatami) i oczywiście aż nazbyt znajomy salon Wandy z tymi uroczymi moppetami siedzącymi na kanapie i czekającymi, aż mama przyniesie im lód krem.
Na koniec tego wszystkiego (i tak, są dwie sekwencje końcowe, których warto się trzymać), „Madness” jest na tyle sprytny, że powraca do pary tematów, które sprawiają, że ten przyjazny dla jaj wielkanocnych film nie staje się tylko usługą dla fanów. Jednym z nich jest Raimi docenienie oczu jako okna duszy: jednooki potwór atakuje Amerykę, oczy Wandy mówią nam, że jest w trybie Wiedźmy, Christine otwiera jedno oko Strange’a, by uwolnić demony; w filmie pełnym oszustwa jest to jedna z niewielu „prawd”, na których możemy polegać. Drugim tematem jest pytanie: „Czy jesteś szczęśliwy?” Dla fanów Marvela ich odpowiedź będzie w przeważającej mierze pozytywna.