OCENA REDAKCJI: 6/10
- Wspaniały występ Jessiki Chastain
- Mocne oskarżenie szpitalnych tuszy
- W dużej mierze opiera się na stereotypach gatunkowych
- Eddie Redmayne dokonuje wątpliwych wyborów aktorskich
Co to za zdanie, które zawsze powtarzał pan Rogers? Kiedy się boisz, „zawsze szukaj pomocników”? Mamy to niewypowiedziane zrozumienie społeczne, dobre lub złe, że można instynktownie ufać, że osoba w fartuchu w szpitalu nie jest po to, by nikogo skrzywdzić. „The Good Nurse”, przerażająca, prawdziwa opowieść o pielęgniarce, której mordercze szaleństwo nie zostało wykryte przez lata, fascynuje właśnie tym dysonansem poznawczym. Przerażający jest pomysł, że ludzie, którzy dosłownie nas opiekują się, gdy jesteśmy najbardziej bezbronni, wykorzystują to zaufanie i wyrządzają krzywdę.
Niestety, film „Dobra pielęgniarka” nie ma wiele do zaoferowania poza jego prawdziwymi początkami i zdolną, ugruntowaną główną rolą Jessiki Chastain. Wydaje się, że chce być zarówno lubieżną prawdziwą zbrodnią, jak i prowokującym do myślenia dramatem medycznym, ale też do tego się nie angażuje, pozostawiając „Dobrą pielęgniarkę” zagmatwaną pochodną wielu innych, bardziej wciągających historii o morderstwach.
Dobra pielęgniarka i zła pielęgniarka
Amy Loughren (Jessica Chastain) jest głęboko empatyczną, ale przytłoczoną pielęgniarką, która stara się pogodzić wymagania swojej pracy z wychowywaniem dwóch córek jako samotna matka. Ona pali świeczkę na obu końcach i na pewno nie pomaga, gdy niektórzy z jej pacjentów, pozornie na drodze do wyzdrowienia, nagle umierają w szpitalu. Kiedy to wszystko się dzieje, czuje ulgę, kiedy nawiązuje kontakt z Charlesem Cullenem (Eddie Redmayne), nową pielęgniarką na oddziale. Wydaje się ciepły, miły i chętny do pomocy, a ich przyjaźń nie trwa długo poza godzinami pracy. Kiedy potrzebuje dodatkowej pary rąk z dziećmi, on jest jej pierwszym telefonem — od ćwiczeń przed przesłuchaniem teatralnym w szkole podstawowej po pomoc przy kolacji, Charles wydaje się być idealnym przyjacielem. Mają ze sobą łatwą chemię, która pomaga nam niemal natychmiast wejść w ich związek.
Przez cały czas policja prowadzi śledztwo w sprawie dziwnych zgonów w szpitalu, najpierw z rutyny, ale potem z prawdziwej ciekawości. Coś się nie zgadza: dlaczego wiele osób, według wszystkich relacji, nie zagrożonych żadnym poważnym niebezpieczeństwem, umierałoby i umierało bez powodu? Szpital okazuje się spektakularnie nieprzydatny w ich śledztwie — boją się implikacji potencjalnego wykroczenia i chętnie rzucają wszelkie przeszkody między nimi a procesem sądowym. Mówią, że ludzie po prostu czasami umierają. W końcu to szpital. Ponadto rutynowe jest regularne czyszczenie wszystkich naszych danych; nic do zobaczenia tutaj. Ale pomimo najlepszych wysiłków szpitala, aby ingerować w wydział policji, detektywi prowadzący sprawę (w tej roli Nnamdi Asomugha i Noah Emmerich) zaczynają podejrzewać, że to coś więcej niż zwykłe zgony w szpitalu – oni to morderstwo.
Redmayne zjeżdża z torów
Wszystko to rozwija się zaskakująco konwencjonalnie, prawie tak, jakbyśmy oglądali lepszy niż przeciętny oryginalny film Lifetime, a nie wysokobudżetowy dramat z dwoma zdobywcami Oscara w głównych rolach. Niechęć do podejmowania ryzyka, czy to wizualnego, czy narracyjnego, sprawia, że ”Dobra pielęgniarka” wydaje się niemal nieaktualna w prawdziwym gatunku kryminalnym. A jeśli w obsadzie jest słabe ogniwo, to ze smutkiem to Eddie Redmayne. Jego występ w roli Charlesa Cullena, jakkolwiek dokładny może być, jest tak odrażający, że wydaje się niemożliwe, aby nikt nie określał tego faceta jako seryjnego mordercy. Potulny i potrzebujący przez większość filmu, włącza się ani grosza, by dostarczyć krzykliwego załamania, które bez wątpienia zostało wymyślone jako jego klip do Oscara do tego filmu. Nie jest tak przerażający, jak miał być – prawdopodobnie wywoła śmiech publiczności bardziej niż cokolwiek innego.
Ale oprócz dziwacznego występu Redmayne’a, reszta „Dobrej pielęgniarki” jest całkowicie zadowolona, aby grać bezpiecznie. Chastain robi, co w jej mocy, z materiałem, a ona ma kilka ważnych momentów, gdy równoważy swoje pragnienie pomocy policji z całkowitym niedowierzaniem, że Charlie mógł nie tylko być odpowiedzialny za te zgony, ale że mógł ujść mu to na sucho. długie. Pod wieloma względami wydaje się, że gdyby „Dobra pielęgniarka” w pełni zaangażowała się w ideę bycia aktem oskarżenia wobec chęci społeczności medycznej do ukrywania złych aktorów z obawy przed pozwami o nadużycia, byłby to mocniejszy film. Ale wszyscy zaangażowani w produkcję wiedzą, że prawdziwa zbrodnia się sprzedaje i z konieczności trzymają się tropów gatunku, na niekorzyść filmu.
Może to zbyt surowe. Oglądanie „Dobrej Pielęgniarki” nie jest nieprzyjemnym przeżyciem. Ma kilka naprawdę poruszających momentów, szczególnie związanych z nagłymi zgonami ludzi, którzy byli w szpitalu z powodu wyjątkowo uleczalnych warunków i mieli przed sobą całe życie. Zachowanie administratorów szpitala w tworzeniu blokad drogowych na każdym etapie śledztwa jest odpowiednio irytujące, a ujawnienie, jak długo seryjny morderca był w stanie udawać uzdrowiciela, jest szokiem dla systemu. Ale przez cały film ma się wrażenie, że ma to być prestiżowa wersja prawdziwego dramatu kryminalnego i nie spełnia on kryteriów, które sam sobie określa, będąc… no, po prostu pozbawionym wyobraźni. „Dobra Pielęgniarka” w żadnym wypadku nie jest katastrofą, ale też nie wznosi się ponad przeciętność.
„The Good Nurse” pojawi się w wybranych kinach i zadebiutuje w serwisie Netflix w środę, 26 października.