OCENA REDAKCJI: 10/10
- Genialnie sprytna komedia grozy
- Bezlitosna satyra elity
- Zaskakująco apetyczny, biorąc pod uwagę wszystkie rzeczy
- Może nie wystarczająco przerażające dla niektórych gustów?
„Menu” w reżyserii Marka Mylod na podstawie scenariusza Setha Reissa i Willa Tracy, który znalazł się na czarnej liście 2019, był moim ulubionym filmem na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto w 2022 roku. To miła niespodzianka, biorąc pod uwagę, że na festiwalu pojawiły się również świetne nowe filmy między innymi Stevena Spielberga, Riana Johnsona i Jordana Peele. Nie mam pojęcia, czy ta rzecz będzie hitem w kinach; może to być zbyt groteskowe, aby stać się tradycyjnym pretendentem do sezonu nagród, a jednocześnie nie dość typowym horrorem, aby być pewnym w kasie. Jednak ci, którzy to widzą i kochają, z pewnością zechcą opowiedzieć o tym wszystkim swoim znajomym.
Szczerze mówiąc, możesz nie chcieć wiedzieć więcej o tym filmie przed jego obejrzeniem — powiedziałem ci już, że jest świetny i jest to rodzaj filmu, który prawdopodobnie najlepiej jest na zimno. Nawet pełny zwiastun może prawdopodobnie ujawnić zbyt wiele, ale na szczęście jest wystarczająco dużo zwrotów akcji poza tym, co pokazuje zwiastun, abyś był na nogach. Reszta tej recenzji pozwoli uniknąć spoilerów poza tym, co pokazano w zwiastunie, ale uczciwe ostrzeżenie: jeśli jesteś już sprzedany w „Menu”, możesz nie chcieć czytać dalej w tej recenzji, dopóki nie zobaczysz film.
Przezabawne zjedz bogatą satyrę
„Menu” dołącza do zdobywcy Złotej Palmy w Cannes „Trójkąta smutku” i kontynuacji „Knives Out” „Glass Onion” w mini-trendu satyrycznym z 2022 roku na temat bogatych ludzi uwięzionych w izolacji na wyspie. W tym przypadku wyspą jest Hawthorne, gdzie znajduje się wysokiej klasy restauracja należąca do Szefa Kuchni Słowika (Ralph Fiennes), a także wszystkie gospodarstwa i zasoby potrzebne do zaopatrzenia w żywność do wyśmienitych dań. Dwunastu gości jedzących w Hawthorne w filmie reprezentuje szeroki przekrój jednego procenta: aktorów, sportowców, krytyków kulinarnych i braci finansowych.
Margot (Anya Taylor-Joy) jest jedyną w tym tłumie kobietą z klasy robotniczej, która jest traktowana ekskluzywnym posiłkiem przez swojego partnera, Tylera (Nicholas Hoult), obsesyjnego smakosza, który jest również niezwykły, ponieważ jest jedyną osobą, która być naprawdę na kursach szefa kuchni Słowika i odkrywać „historię” wieczoru. Oczywiście, czcząc Szefa Kuchni, tęskni za szybko oczywistym punktem wieczornego posiłku: Szefem Kuchni i personelem restauracji mszczącym się na swoich klientach.
Chociaż niektórzy spekulowali na podstawie zwiastuna zdjęć kucharzy polujących na ludzi w lesie i opisów „niespodzianek” posiłków, „Menu” jest odświeżające nie kolejny film o tematyce kanibalizmu. Jest bardzo nastawiony na „zjedz bogatych” i możesz porównać postacie szefa kuchni Słowika i jego maître d’Elsy (zabawnego, kradnącego sceny Hong Chau) do Sweeneya Todda i pani Lovett, ale kary i manipulacje tutaj są o wiele bardziej kreatywni niż tylko dosłowne jedzenie ludzi. Jednym z najlepszych gagów w filmie jest prezentacja każdego „kursu” tak, jakby były odcinkiem „Stołu szefa kuchni”.
Znaczna część zespołu kreatywnego odpowiedzialnego za Menu, w tym reżysera Marka Myloda, producenta Adama McKay’a i scenarzysty Willa Tracy’ego, pracowała wcześniej wspólnie nad filmem HBO „Sukcesja”. Drugi scenarzysta filmu, Seth Reiss, pochodzi z The Onion. To są idealni ludzie, aby poradzić sobie z tą szalenie zabawną satyrą, a zespół aktorów, których zebrali, traktuje ten materiał smakowicie. Pierwotnie napisany w 2019 roku, ale później został przepisany, aby bezczelnie zająć się problemami restauracji podczas pandemii COVID-19, „Menu” działa jako rodzaj filmu w jednej lokalizacji, który staje się coraz bardziej wydajny od 2020 roku, ale jego eksperckie wykorzystanie jego ustawienie wydaje się o wiele bardziej kinowe niż wielu jego bardziej scenicznych rówieśników.
Serce w centrum skręconej mikstury
W przeważającej części „Menu” to rodzaj horroru, w którym nie ma prawdziwych „dobrych facetów”, a widz raczej kibicuje rzezi, która następuje, niż się jej boi. Momenty, w których naprawdę pojawia się strach, to momenty, w których stosunkowo sympatyczni pracownicy restauracji stają się dodatkowymi szkodami w wielkim spisku Szefa Kuchni, a także te, w których w pełni współczująca bohaterka Margot jest w niebezpieczeństwie.
Obecność Margot nie była częścią planu Szefa Kuchni i z trudem radzi sobie z podejrzeniami, jakie inni mają na jej temat, a także zastanawianiem się, gdzie pasuje między dawcami a biorcami. Tam i z powrotem między Ralphem Fiennesem i Anyą Taylor-Joy jest źródłem najbardziej fascynującego rozwoju postaci w filmie i prawdopodobnie jest jego największą siłą. W obu ich historiach jest smutek. Szef kuchni nadal jest wyraźnie złoczyńcą, ale jest dziwnie lubiany pomimo jego oczywiście potwornego zachowania.
Z drugiej strony Margot jest łatwa do ukorzenienia. Podczas gdy fani horrorów prawdopodobnie przewidują, że jest „ostatnią dziewczyną”, nadal będą musieli zgadywać, czy przeżyje wieczór (zgadnij trzy razy; nie wyobrażam sobie, żebyś otrzymał właściwą odpowiedź, nie widząc jej). Łuki postaci Margot i szefa kuchni oferują jedne z najbardziej znaczących zwrotów akcji, dodając trochę prawdziwego patosu pośród filmu, który w większości odnosi sukces jako jeden wielki zabawny skowronek.
„Menu” jest skierowane do kultury i pretensjonalnego świata wykwintnej kuchni, ale spodziewam się, że docenią go smakosze, nawet gdy się z nich wyśmiewają (mam nadzieję, że nie umknie im to tak bardzo, jak Tyler w filmie). Ostatnie dania Szefa Kuchni Słowika umacniają „Menu”, które z pewnością należy wymienić obok „Świni” i „Ratatouille” na listach najlepszych filmów o tym, czym jest jedzenie dla ludzi. Dla tych, którzy potrafią poczuć jego pokręcony smak, łatwo jest wśród najlepszych nowych filmów, które trafią do kin w tym roku.
„Menu” wejdzie do kin w piątek 18 listopada.