OCENA REDAKCJI: 8/10
- Inteligentna modernizacja klasycznych tropów filmowych noir
- Przekonująca romantyczna chemia
- Absolutnie nawiedzone zakończenie
- To nie jest najbardziej rozrywkowy film Parka Chan-wooka
Seo-rae (Tang Wei), femme fatale w centrum neo-noir „Decyzja o odejściu” Park Chan-wooka, z pewnością wygląda na to, że zabiła swojego męża. Oczywiście upiera się, że tego nie zrobiła; w jej opowieści, gwałtowny upadek jej małżonka ze stromego zbocza był jego własną sprawą, a ona ma alibi w postaci starszej pani, którą się opiekuje. Ale to niewiele robi, by zmniejszyć jej całkowitą podejrzliwość i szczerze mówiąc, z historiami, które opowiada o molestowaniu męża, naprawdę nie można jej winić jeśli ona rzeczywiście popełniła przestępstwo.
Hae-jun (Park Hae-il), policyjny detektyw przydzielony do sprawy o morderstwo, jest bohaterem filmu badającym Seo-rae, a między czasem, w którym spędza jej szpiegowanie a czasem, w którym rozmawia z nią, jego zainteresowanie ten główny podejrzany zamienia się w zauroczenie. Chociaż od dawna podtrzymuje umowę z żoną na seks raz w tygodniu, nawet jeśli się nienawidzą, jego serce jest z Seo-rae w intensywnym emocjonalnym romansie. Jego pragnienie odwrócenia wzroku koliduje z jego obowiązkami w dążeniu do sprawiedliwości.
„Decision to Leave” to film, za który Park Chan-wook zdobył nagrodę dla najlepszego reżysera na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2022 roku, a ten krytyk pokazał go na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto. Jest teraz wypuszczany w amerykańskich kinach jako rzadka duża premiera kinowa przez kuratorowaną kinofilską usługę streamingową MUBI w nadziei na udany sezon rozdania nagród (jest to oficjalne zgłoszenie Korei Południowej do najlepszego międzynarodowego filmu fabularnego Oscara). Choć nie jest tak oryginalny i intensywny, jak niektóre z poprzednich filmów Parka, jest dziełem niezwykle utalentowanego filmowca, opowiadającego ciekawą historię, która powinna szczególnie spodobać się fanom klasycznego filmu noir, tragicznego romansu i filmów Alfreda Hitchcocka.
Bardziej klasyczny, powściągliwy film Park Chan-wook
Park Chan-wook stał się sławny jako jeden z niegrzecznych chłopców koreańskiego kina dzięki swojej makabrycznej trylogii zemsty („Sympathy for Mr. Vengeance”, „Oldboy” i „Lady Vengeance”), a także kolejnymi prowokacjami gatunkowymi, takimi jak wampir film „Pragnienie”, jego anglojęzyczny thriller „Stoker” oraz historyczny romans lesbijski „Podręczna” (szczególnie ulubieniec tego krytyka w jego twórczości). „Decision to Leave” kontynuuje rozwój Parka w „Podręcznej” jako romantycznego gawędziarza, ale jednocześnie sygnalizuje odejście od szoku i brutalności, które charakteryzowały jego poprzednie filmy.
Można powiedzieć, że „Decision to Leave” jest dla filmografii Parka, tak jak „Jackie Brown” dla Quentina Tarantino: wciąż działa w tym samym stylu i zainteresowaniach gatunkowych, ale ze znacznie większą powściągliwością niż zwykle. Są obrazy martwych ciał i kilka krótkich walk, ale nie ma krwi, która kazałaby odwrócić wzrok; jest jedna humorystyczna, nie obrazowa scena seksu, która ukazuje walczące małżeństwo Hae-jun, ale większość prawdziwej namiętności jest czysta. To może być pierwszy film Park Chan-wooka, który przeciętny widz mógł bez narzekania pokazać swoim dziadkom.
Klasycznych hollywoodzkich wpływów w „Decision to Leave” jest wiele, od podobnie intensywnego romansu w „Brief Encounter” Davida Leana po morobójczy urok „Double Indemnity” Billy’ego Wildera. Najbardziej jednak niż jakikolwiek inny przykład filmem, do którego „Decyzja o odejściu” najbardziej bezpośrednio porównuje, jest „Vertigo” Alfreda Hitchocka. Bohater gliniarza spędza czas podążając za interesującą się kobietą, zanim zaangażuje się bardziej w jej życie, podejrzane nieoczekiwane spotkanie po okresie depresji i rozłąki, lęk wysokości, ludzie rzucający się do oceanu, dramatyczne zbliżenia dolly i niezapomniane zielone sukienki.
Nawet ze staroświeckimi wpływami narracyjnymi, „Decyzja o odejściu” jest mocno osadzona w dzisiejszych czasach, z naciskiem na to, jak technologia wpływa na śledztwo. Zablokowane telefony, wiadomości tekstowe i liczniki kroków stają się cennymi wskazówkami. Regularne stosowanie przez Park ujęć pod małym kątem kadruje sceny z różnych nietypowych perspektyw, a gdy te perspektywy pochodzą z perspektywy telefonu, zdjęcia „selfie” nigdy nie wyglądały lepiej. Gdyby Alfred Hitchcock miał iPhone’a, mogłoby to być zbliżone do rodzaju filmu, który by nakręcił.
Decyzja o zakończeniu wyjazdu jest doskonała
Krytycy są powszechnie zgodni, że „Decyzja o odejściu” to jeden bardzo dobry film, może nawet świetny. Tang Wei (najbardziej znany z roli w „Ostrzeżeniu o pożądaniu”) Anga Lee i Park Hae-il (z „Memories of Murder”) Bong Joon-ho mają ze sobą nieodpartą chemię. Historia Seo-rae jako nieudokumentowanej chińskiej imigrantki mieszkającej w Korei Południowej nadaje tej historii odpowiednią aktualność, a luki między jej umiejętnościami językowymi koreańskiego i mandaryńskiego sprawiają, że niektóre momenty są szczególnie poetyckie (podtytuły są pisane kursywą, gdy mówi po mandaryńsku). Montaż i zdjęcia są kreatywne i piękne, ale nie są tak efektowne, jak niektóre z bardziej ekstremalnych prac Parka, i chociaż ogólny nastrój jest poważny i kontemplacyjny, są sceny, które pokazują poczucie humoru reżysera.
Wielka debata wśród krytyków i kinomanów będzie mniej dotyczyć jakości „Decyzji o odejściu”, a bardziej tego, jak plasuje się ona w pozostałej części filmografii Parka. Moim zdaniem to mocniejszy film niż „Pragnienie” i „Stoker”, ale nie jest tak zabawny i charakterystyczny jak „Oldboy” i „Podręczna”. Powściągliwość i klasycyzm mają swój urok i mogą być dla niektórych punktem sprzedaży. Jednak w przeciwieństwie do bardziej szalonych dzieł Parka, „Decision to Leave” ma w sobie tyle poczucia znajomości, że generalnie brakuje mu oszałamiającej jakości, która określa jego najlepsze dzieło.
Nawet jeśli moja reakcja na film jako całość jest nieco stonowana w porównaniu do bardziej wylewnych rave’ów, jedną rzeczą, którą absolutnie pokochałem, było zakończenie filmu. Bez wchodzenia w żadne spoilery, jest to rodzaj zakończenia, które zakrada się do ciebie, w którym nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak emocjonalnie jesteś dotknięty losem tych postaci, dopóki cię nie uderzy. Jest to kawałek z ogólną fabułą „Vertigo”/film noir hołd, ale jest to coś, co działa również jako prawdziwa niespodzianka, która ma doskonały sens przy naszym zrozumieniu psychologii bohaterów. Ten wniosek poważnie wzmacnia oddziaływanie filmu jako całości i będzie Cię prześladować długo po tym, jak skończysz go oglądać.
„Decision to Leave” trafi do amerykańskich kin w piątek, 14 października.