Ekskluzywne
Wampiry od dłuższego czasu przeżywają wielki moment w popkulturze. Co kilka lat gatunek krwiopijców podnosi się z trumny do nowej rundy filmowego i filmowego chaosu, a rok 2023 nie jest wyjątkiem. Od horroru Draculi na łodzi z „Ostatniej podróży Demeter” po ogłoszenie, że „Zmierzch” zostanie wznowiony jako serial telewizyjny, przemysł rozrywkowy ponownie dostarcza wam wampiry, od skórzastych i przerażających po błyszcząca i ładna.
Czemu nie? Tak, ludzie z pewnością będą oglądać nowy program „Zmierzch” (i marzyć o castingu). Mimo to, chociaż jest całkowicie zrozumiałe, że studia chcą oprzeć się na wypróbowanej i przetestowanej własności intelektualnej, „Zmierzch” miał już swój moment w centrum uwagi i najwyższy czas, aby oczyścić podłogę dla nowego pretendenta, który, jak każdy wampir wart swojej soli , cierpliwie czekał w cieniu przez ponad cztery dekady.
Tym przełomowym wpisem o wampirach jest powieść Suzy McKee Charnas z 1980 roku „The Vampire Tapestry”, która oferuje prawdziwie nowatorskie spojrzenie na temat krwiopijczych nadprzyrodzonych złoczyńców. Chociaż obecnie jest to mało znane, pomysłowa fabuła i techniki opowiadania tej książki sprawiają, że ma zadatki na kolejny wielki wampiryczny program telewizyjny.
The Vampire Tapestry opowiada swoją historię z wyjątkowej perspektywy
Wiele opowieści o wampirach rozgrywa się jako połączenie gotyckiego romansu (dla każdego, kto zakochuje się w wampirze) i czystego horroru (prawie dla każdej innej postaci ludzkiej, która spotyka coś, co z ich punktu widzenia jest krwiożerczym potworem). „The Vampire Tapestry” postanawia rozwinąć temat. Bada swojego głównego i jedynego wampira, dr Edwarda Lewisa Weylanda, z wielu punktów widzenia, co maluje dobrze zaokrąglony obraz zbyt omylnego potwora, który stara się zachować pozory, ale głównie walczy o przetrwanie.
„The Vampire Tapestry” przedstawia dr Weylanda głównie jako bohatera – w tym sensie, że jest on centralnym wątkiem łączącym pięć opowiadań o długości noweli w opowieści McKee Charnas. Wszystkie trzy pierwsze opowiadane są z punktu widzenia różnych ludzkich postaci, a ich różne interakcje z Weylandem powoli odkrywają tajemnicę wampira i zakres jego umiejętności. Wreszcie, po solidnym ustaleniu postaci, ostatnie dwa rozdziały pozwalają samemu Weylandowi stać się postacią z punktu widzenia.
To unikalne podejście oferuje głęboki wgląd w prawdziwie jedynego w swoim rodzaju wampira, który jest zbyt niebezpieczny i drapieżny, aby można było z nim powiązać, a mimo to zmaga się z własnymi problemami, a nawet chodzi na terapię. Podsumowując, jego ogólna atmosfera jest znacznie bliższa Hannibalowi Lecterowi niż hrabiemu Draculi, co jest całkiem fajnym zwrotem w stosunku do zwykłych mitów o wampirach.
Dr Weyland nie przypomina Draculi, Lestata, Edwarda Cullena ani innych wampirów
Od Draculi po Edwarda Cullena, popkulturowe wampiry przybierają różne formy. Jednak niezależnie od tego, jak byliby błyszczący lub Jared Leto-y, nadal wszyscy są ostatecznie dość hardcore’owi – będąc, wiesz, nieśmiertelnymi krwiopijcami. Dr Edward Lewis Weyland jest wycięty z innej tkaniny. Jako wysoki, przystojny, wyniosły mężczyzna bardzo dobrze wygląda, ale tak jest nic tradycyjnych wampirzych umiejętności lub słabości.
Zamiast gryźć, musi pobierać krew końcówką igły pod językiem. Weylanda można osłabić, a ponieważ nie może zmienić się w nietoperza ani mgłę, musi uciekać, jeśli kiedykolwiek zostanie złapany. Jego wieczne życie wymaga od niego okresowego wchodzenia w długi okres hibernacji, który kosztuje go utratę wspomnień, co oznacza, że musi zaczynać odkrywać swoje życie od nowa za każdym razem, gdy dochodzi do siebie. Zamiast prześladować dziewczęta w ich sypialniach, prowadzi oportunistyczne plany – takie jak prowadzenie laboratorium eksperymentów ze snem, aby potajemnie żywić się drzemiącymi obiektami testów – lub poluje na łatwe ofiary, szczególnie z grup pozbawionych praw i marginalizowanych.
Choć jest niebezpieczny, Weyland nie jest niezwyciężony. W rzeczywistości spędza duże fragmenty „The Vampire Tapestry” na zdobywaniu nieśmiertelnego tyłka na wiele sposobów, od ujawnienia i intelektualnych porażek po szantaż i jawną niewolę. Jego codzienne życie ma nawet absurdalne trudności. Weyland zapada na masową niestrawność, jeśli nie odpoczywa po jedzeniu, i jest bardzo dobry powód, dla którego pracuje jako badacz antropologii: ponieważ jego okresy uśpienia mogą trwać przez pokolenia, ma działka przystosowania się do działania, aby uchodzić za człowieka epoki, w której się budzi.
The Vampire Tapestry obraca damę w opałach na głowie
Dzięki tej dziwnej kombinacji morderczego, nienawidzącego ludzkości potwora i udręczonej postaci Byronic, osobliwy doktor Weyland jest oczywiście główną atrakcją „The Vampire Tapestry”. Jednak to, co sprawia, że historia jest tak intrygująca, to sposób, w jaki inni wchodzą z nim w interakcje. Dzięki wszechogarniającemu, nieodpartemu głodowi, Weyland przez pięć pięter wciąż porzuca swoją profesorską fasadę, w wyniku czego znajduje się w kompromitujących sytuacjach. W opowiadaniach jego własna rola podlega ciągłym zmianom, ponieważ zmiany punktów widzenia i okoliczności przedstawiają go w różnych światłach.
Co ciekawe, niektóre z największych i najtrudniejszych konfliktów Weylanda dotyczą postaci, które bardziej tradycyjne wampiry wykorzystują jako główne źródło pożywienia. Widzisz, kobiety w „The Vampire Tapestries” nie są królowymi krzyku ani damami w opałach. Zamiast tego dwie główne bohaterki, koleżanka Weylanda z college’u, Katje de Groot i jego terapeutka, dr Floria Landauer, są w pełni urzeczywistnionymi i złożonymi postaciami, które badają wampira i na swój sposób okazują się potężnym wyzwaniem dla nieśmiertelnego drapieżnika. W rezultacie zarówno rozdział de Groota „The Ancient Mind at Work”, jak i „Unicorn Tapestry” dr Landauera są intrygującymi zwrotami akcji – a czasami dekonstrukcjami – motywu kotka i myszy, a sprawy stają się o wiele bardziej mózgowe niż można się spodziewać po opowieści o wampirach. W szczególności „Unicorn Tapestry” jest zasadniczo psychologiczną wersją horroru sesji terapeutycznych w „Rodzinie Soprano”, która byłaby równie niesamowitą telewizją, jak się wydaje.
Dzięki nieskończonym możliwościom adaptacji, a nawet rozbudowy, „The Vampire Tapestry” praktycznie błaga o prestiżowe traktowanie w telewizji. Dr Edward Lewis Weyland może nie jest wampirem, do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni, ale zdecydowanie jest wampirem, na jakiego zasługujemy.