Przezroczysty’s Trace Lysette gwiazdami w konkursie weneckim Monikawyreżyserowany i napisany wspólnie przez Andreę Pallaoro, który powraca na Lido po swoich filmach Medeas oraz Hanna.
Osadzona w USA, Monika w roli tytułowej Lysette, transseksualnej kobiety, która zostaje wezwana do domu, by pomóc w opiece nad umierającą matką Eugenią (Patricia Clarkson). Obsada daje mocną wskazówkę co do płci urodzenia Moniki, ale temat rzadko jest poruszany bezpośrednio; raczej czai się w tle, od czasu do czasu nawiązują do celnych historii o dzieciach i kłótniach. Eugenia wydaje się nie rozpoznawać Moniki, myląc ją z wynajętą pomocą, ale gdy więź między nimi rośnie, zarówno publiczność, jak i Monica zaczynają się zastanawiać, ile tak naprawdę wie o nowym przybyciu w domu.
To czuły portret rodzinnej więzi w trudnych okolicznościach, ze świetnymi występami. Clarkson wciela się w wrażliwy, pełen charakteru zwrot, z silnym wsparciem Joshuy Close i Emily Browning jako jej syna i jego żony, którzy mają własne kłopoty.
Ale to Lysette zajmuje centralne miejsce, dając cichy, potężny zwrot jako kobieta pełna złożoności: enigmatyczna w miejscach publicznych, ale bezbronna w życiu prywatnym; skromny, ale ekstrawagancki; odległy, a potem opiekuńczy. Bolesne jest patrzenie, jak zostawia błagalne wiadomości dla swojego zbłąkanego chłopaka, którego nie ma przy niej w potrzebie. Tymczasem jej matka ma własne sprzeczności i martwi się, że może być ciężarem dla innych, co brzmi prawdziwie, ale rzadko pokazuje się na ekranie.
To unika ponurych szczegółów raka i opieki domowej, zamiast tego skupia się na emocjonalnych wyzwaniach dla rodziny i słodkich chwilach, które udaje im się uchwycić razem, od nostalgicznych wspomnień po dzielenie szminki między Eugenią, Moniką i pielęgniarką / opiekunką Leticią ( Adriana Barraza, nominowana do Oscara za Babel). Film ma żywe wyczucie dotyku, niezależnie od tego, czy jest to bezsłowna, trwająca chwila uczucia między matką a dzieckiem, czy niezręczny uścisk. Jest też subtelny humor, który gra w tematach filmu: w pewnym momencie dziecko naśladuje poród podczas zabawy, być może przypominając nam, że Monica nie może mieć własnych dzieci.
Monika to film o łagodnym tempie, który nie zawiera wyraźnego emocjonalnego uderzenia, ale przynosi nagrody dla tych, którzy zainwestowali w postacie i tematykę. A po drugoplanowych rolach takich jak Naciągaczedobrze widzieć Lysette w głównej roli filmowej, jako pierwsza aktorka trans, która zagrała główną rolę w filmie konkursowym w Wenecji.