Od redakcji: Jedna z serii opowiadań związanych z 20. rocznicą 11 września.
Jutro 20. rocznica ataków terrorystycznych z 11 września to także 20. rocznica ponurej dorocznej ceremonii upamiętniającej ofiary śmierci w World Trade Center, Pentagonie i na pokładzie Lotu 93.
Pomysł wyszedł od Michaela Bloomberga, który wkrótce po tym, jak został zaprzysiężony na burmistrza Nowego Jorku 1 stycznia 2002 roku, postanowił zorganizować doroczne obchody. Po rekomendacji Jeffery’ego Katzenberga zastępca burmistrza Bloomberga, Patti Harris, zaprosił doświadczonego producenta i reżysera wydarzeń na żywo Dona Mischera, aby przyjechał do Nowego Jorku i spotkał się z burmistrzem w sprawie pomocy przy tworzeniu wydarzenia. Mischer i jego kolega producent David Goldberg kierowali ceremonią upamiętniającą od samego początku.
„To nie było łatwe – nie było precedensu. Jednak z biegiem czasu to upamiętnienie staje się coraz ważniejsze dla rodzin tych, których straciliśmy w tym tragicznym dniu, i coroczna tradycja dla mieszkańców Nowego Jorku” – powiedział Mischer.
Oglądaj w terminie
Wydarzenie, które otwiera Ground Zero dla rodzin ofiar, odbywa się co roku według tych samych kroków. Rozpoczyna się od ceremonialnych piszczałek i bębnów eskortujących poszarpaną flagę World Trade Center, po której następuje odczytanie imion wszystkich 2986 ofiar i bicie dzwonów, aby zaznaczyć chwile ciszy.
„Do dziś czuję dołek w żołądku, gdy odliczam do pierwszego dzwonka oznaczającego, że samolot American Flight 11 uderzył w Wieżę Północną o 8:46” – powiedział Mischer. „Kontynuujemy chwile ciszy: 9:03, kiedy drugi samolot uderzył w Wieżę Południową, 9:37, kiedy trzeci samolot wleciał do Pentagonu; 9:59, kiedy spadła wieża południowa, 10:03, kiedy pasażerowie na pokładzie lotu nr 93 lecącego do Waszyngtonu, szturmowali kokpit, przejmując samolot, który ostatecznie rozbił się w Shanksville w Pensylwanii i ostatecznie o 10:28, kiedy spadła wieża północna”.
Podczas gdy sześć znaczników ceremonii pozostało niezmienionych od 20 lat, zmieniło się jej tło.
„Zaczęliśmy od odkrywki, gigantycznej dziury w ziemi i przez lata widzieliśmy usuwanie gruzu, nowe wykopy, budowę nowego muzeum pamięci i fundamentów, a do 2014 roku dotarliśmy do ukończonego muzeum z odblaskiem. Baseny zostały otwarte przez prezydenta Obamę i Michaela Bloomberga 15 maja” – powiedział Mischer. „Drugą zmianą było obserwowanie, jak zmieniają się same rodziny. David i ja obserwowaliśmy, jak dzieci z 11 września przechodzą przez życie. Przez lata czuję, że poznałem te rodziny. W pierwszych latach małe dzieci trzymały domowej roboty tabliczki, takie jak „Tęsknię za tobą, mamo” – obserwowaliśmy, jak wyrastają na prężnych dorosłych z własnymi rodzinami. Teraz słyszymy, jak mówią takie rzeczy jak: „Tato, masz nowego wnuka i nazwaliśmy go po tobie”. Te rodziny zainspirowały mnie, ponieważ wytrwały i nigdy się nie poddawały. Znaleźli sposób, by iść naprzód w swoim życiu z odwagą i współczuciem dla siebie nawzajem”.
W ciągu tych lat było wiele wzruszających momentów, o których wspomina Mischer.
„Jednym, którego nigdy nie zapomnę, jest pierwsze upamiętnienie” – powiedział. „Yo-Yo Ma grał pierwszy koncert na wiolonczelę Bacha z Juilliard Quartet, gdy rodziny (niektóre z kwiatami) schodziły rampą na zakurzoną podłogę poniżej. Nagle na dnie wykopu zerwał się silny wiatr. To było nagłe, szokujące i okrutne. Pył z dna miejsca zaczął krążyć jak tornado pyłu wznoszące się setki stóp w niebo nad Ground Zero. The Juilliard Quartet przestał grać, ponieważ ich pulpity zostały całkowicie zdmuchnięte ze sceny, ale Yo-Yo znał muzykę na pamięć i grał dalej. Wiatr był tak silny, że Yo-Yo czasami nie mógł utrzymać smyczka dociśniętego do strun, ale grał dalej. Rodziny były oszołomione. Obserwowałem ich twarze… to było tak, jakby wiadomość została im wysłana przez ich bliskich.”
Jutro, dwudziesta doroczna uroczystość w Ground Zero „będzie cichą, dyskretną ceremonią z emocjonalnymi występami” – powiedział Mischer.
Prezydent Biden i inni byli prezydenci będą obecni.
„Ale w końcu to wydarzenie jest przeznaczone dla rodzin” – powiedział Mischer. „Upamiętnienie stało się integralną częścią ich życia. Kiedy się spotykają, łączy ich wspólna więź i pamiętają. Na świętym terenie Memorial Plaza czują wspólną więź, dzielą się nadzieją i uzdrowieniem w patrzeniu w przyszłość”.