Manny Charlton, gitarzysta założyciel Nazaretu, który grał na najbardziej znanych płytach szkockiego zespołu rockowego, w tym „Love Hurts”, jego LP Sierść psa, a także wyprodukował wczesne dema Guns N’ Roses, zmarł dzisiaj. Miał 80 lat. Jego wnuk, Jamie Charlton, opublikował wiadomość w mediach społecznościowych z podpisem „RIP Grandad”.
Charlton założył Nazareth w 1968 roku wraz z wokalistą Danem McCafferty, basistą Pete Agnew i perkusistą Darrellem Sweetem. Zespół odniósł sukces w Wielkiej Brytanii z trzecim LP z 1973 roku, Razamanaz, wyprodukowany przez Rogera Glovera z Deep Purple. Osiągnął 11 miejsce i zrodził parę singli Top 10 w Wielkiej Brytanii, „Broken Down Angel” i „Bad Bad Boy”. Jego kontynuacja dysku, Głośny i dumny, przybył w tym samym roku i trafił do Top 10, zachęcony kolejnym hitem „This Flight Tonight”.
Hollywood i media zgony w 2022 roku: Galeria zdjęć
Ale oba te albumy zatrzymały się w latach 150. na liście Billboard 200 w USA, podobnie jak płyta Nazareth z 1974 roku, Szerzący się, choć osiągnął 13 miejsce w Wielkiej Brytanii.
Ale sukces w Stanach miał miejsce w następnym roku.
Sierść psa, sześć studyjnej płyty grupy zawierało radykalne przeróbki „Love Hurts”, niesingla Everly Brothers z 1960 roku. Zniknęła krajowa aranżacja duetu z Kentucky, zastąpiona przez gitarowy haczyk Charltona, napędzany sprzężeniem zwrotnym, który przełożył się na charakterystyczne solo. Piosenka trafiła na 8. miejsce na liście Billboard Hot 100, prowadząc samochód Sierść psa do amerykańskiej listy Top 20 i okazał się największym amerykańskim sukcesem. Później pojawił się w kilku serialach telewizyjnych, w tym Ten serial z lat 70., King of the Hill, Supernatural, oraz Peelingi i zdjęcie deskorolkowe z 2005 roku, Władcy Dogtown.
Utwór tytułowy płyty – który należy do każdej szanowanej playlisty „krowiego dzwonka” – również zawierał napędzający gitarowy riff i był drugą stroną singla „Love Hurts”. Kierując się często powtarzanym wersem „Teraz zadzierasz z sukinsynem”, piosenka pozostaje podstawą klasycznego rocka.
„Love Hurts” zdobył złoto w 1976 roku i Sierść psa uzyskał status platyny w 1992 roku za sprzedaż 1 miliona sztuk.
Z albumu zrodził się także umiarkowany brytyjski singiel „My White Bicycle”, ale LP nie był tam hitem.
Album Nazaret 1976 Wystarczająco blisko dla rock’n’rolla zajęła 24 miejsce w USA, ostatni raz, gdy grupa znalazła się w Top 40 w Stanach Zjednoczonych.
Miała mały amerykański hit z singlem „Holiday” z 1980 roku, aw 1982 roku została zagrana przez FM dla „Love Leads to Madness”. Grupa koncertowała w USA w 1981 roku z Krokusem jako koncertem otwierającym.
Urodzony 25 lipca 1941 roku w Hiszpanii Charlton kontynuował nagrywanie i koncertowanie z Nazaretem do 1990 roku, kiedy to opuścił zespół.
Ale wcześniej produkował dema na jeden z najlepszych debiutanckich albumów rocka.
W 1986 roku wytwórnia Geffen Records sprowadziła Charltona, aby nadzorował nagrywanie dem dla tego, co miało stać się Apetyt na zniszczenie, moloch jako pierwsza wizytówka Guns N’ Roses. W niedawnym wywiadzie dla Loudersound.com powiedział, że brzęczący, brudny kwintet „był jak Aerosmith and the Stones – zwłaszcza z wizerunkiem, który mieli”.
Sesja wyprodukowała ponad dwa tuziny utworów, ale Charlton nie był w stanie wyprodukować ostatecznych płyt z powodu zobowiązań Nazaretu. Płyta ostatecznie znalazła się na szczycie listy Billboard 200 przez pięć tygodni; stworzyć kilka klasyków, takich jak „Sweet Child o’ Mine”, „Paradise City” i „Welcome to the Jungle”; i stać się siódmym najlepiej sprzedającym się albumem w historii Stanów Zjednoczonych w ilości ponad 18 milionów egzemplarzy. Podobno sprzedał się w ponad 30 milionach egzemplarzy na całym świecie.
Powiedział Charlton z GnR w wywiadzie Loudersound: „Byli po prostu grupą młodych facetów żyjących swoimi rock’n’rollowymi marzeniami i świetnie się bawiących. Nigdy nie przewidziałem, że staną się jednym z największych zespołów w historii rocka”.
Po opuszczeniu Nazaretu Charlton wydał jeden solowy album i dwa krążki z Manny Charlton Band przed jego rozpadem w 2003 roku. Kontynuował nagrywanie solowych płyt do 2016 roku, z których żadna nie trafiła na amerykańskie ani brytyjskie listy przebojów.