W trakcie swojego wysoko ocenianego, siedmiosezonowego cyklu, ukochany sitcom twórcy Linwooda Boomera o ujmującej i dziwnie realistycznej rodzinie z niższej klasy średniej, „Malcolm in the Middle”, zdobył aż 46 nagród i został nominowany do kolejnego 72. Mimo decyzji o obsadzeniu zawsze charyzmatycznego Bryana Cranstona w roli dziwacznego patriarchy rodziny, można śmiało powiedzieć, że ogromna część uroku i trwałego uroku serialu pochodzi z gry matki rodziny Wilkersonów — Lois — nie kto inny jak Jane Kaczmarek.
Przed występem w „Malcolmie in the Middle” Kaczmarek był już znakomitą aktorką teatralną i telewizyjną, która dostała powtarzające się role we wszystkim, od „Pościgu z papieru” przez „Cybill” po „Partię piątki” i „Felicity”. A jednak, pomimo jej zdolności do wślizgiwania się w szereg ról, to prawdziwe rodzinne doświadczenie, które wniosła do zdenerwowanej i często komicznie apodyktycznej Lois, sprawiło, że jej postać naprawdę była związana z tak wieloma widzami.
Oto, czym się zajmowała, odkąd jej hitowy show przybrał swój ostatni ukłon.
Jako Lois Wilkerson, Kaczmarek był zabawnie powiązany
W niedawnym wywiadzie retrospektywnym Kaczmarek powiedział: „Nie sądzę, żebym kiedykolwiek zrobił jako Lois coś, czego nie widziałbym w prawdziwym życiu”. Bez wątpienia dużą część tego, co sprawiło, że „Malcolm in the Middle” odniósł sukces, było to, że – podobnie jak (pierwotna) „Rosanne” przed nią – widzowie widzieli siebie i swoją rodzinę w Wilkersonach. A jeśli materiał i fabuła wydawały się prawdziwe, to dlatego, że do pewnego stopnia były. Jak wyjaśnił twórca Linwood Boomer: „(Program) był łatwy do napisania, ponieważ znałem materiał… wiele z tych części pilota było kawałkami mojego życia. Spędziłem dużo czasu opowiadając je jako anegdoty — były wypolerowane.”
Z drugiej strony przyznał, że czasami trudno było zapewnić, by często nieśmieszne sprawy z jego dorastania nadal były zabawne. W końcu to był sitcom. Rozwiązanie Boomera było proste i stanowiło kolejny element programu, który odróżniał go od wszystkich innych rodzinnych sitcomów w telewizji w tamtym czasie: jako Malcolm, Muniz często łamał czwartą ścianę i przemawiał bezpośrednio do publiczności. „Sprawienie, że Malcolm rozmawia z kamerą, uwolniło mnie emocjonalnie i dało mu przyjaciela, któremu mógłby poskarżyć się, który byłby współczujący” – wyjaśnił Boomer (The Independent).
Rewolucyjny program był ogromnym hitem zarówno dla rodziców, jak i ich dzieci, a podczas gdy kilka jego gwiazd wylądowało równie pamiętnie i chwalono – jeśli wściekle inne — role telewizyjne (jak Cranston w „Breaking Brad”), Kaczmarek obrał inny kurs po finale serialu.
Jane Kaczmarek przez jakiś czas wszystko oceniała
Natychmiast po sukcesie w filmie „Malcolm in the Middle” Jane Kaczmarek zagrała u boku Teda Dansona w krótkometrażowej komedii ABC „Help Me Help You”. Seria obracała się wokół przezabawnego narcystycznego terapeuty, dr. Billa Hoffmana (Danson) i jego eklektycznej menażerii pacjentów w terapii grupowej. Kaczmarek zagrał Anne Hoffman w separacji, żonę Hoffmana, w sześciu odcinkach, zanim serial został odwołany, ale szybko przeszedł do roli ambitnej sędziny Trudy Kessler w „Raising the Bar” TNT.
Współtworzony przez Stevena Bochco (znanego z „Hill Street Blues” i „NYPD Blue”, z których pierwszy grał Kaczmarek przez sześć odcinków), „Raising the Bar” zmierzył się z zdecydowanym, idealistycznym obrońcą publicznym (Mark-Paul Gosselaar) przeciwko – zasadniczo – systemowi wymiaru sprawiedliwości w ogólności. Serial odniósł większy sukces niż „Pomóż mi pomóc” i trwał przez dwa pełne sezony, zanim w 2009 r. zatrzymał się.
Choć rola była dla Kaczmarka odejściem od komedii, wciąż kołysała perfekcyjnymi uderzeniami bocznymi i wydłużoną „Rachel”, która charakteryzowałaby jej wygląd w lepszej części początku 2000 roku. Podczas swojego pobytu na ławce w „Podniesieniu poprzeczki” aktorka występowała jako kolejny sędzia, choć w zupełnie innej formie i gatunku. W latach 2001-2010 Kaczmarek użyczył głosu cudownie nikczemnej, trafnie nazwanej i inspirowanej przez sędzię Judy postacią sędziego Constance Harm w „Simpsonach”, roli, którą kontynuowała w kolejnych filmach telewizyjnych i krótszych seriach, zanim przeszła dalej do kolejnej powracającej roli w 2014 roku.
Jane Kaczmarek w roli telewizyjnej, której nie było, a role teatralne, które były
Kolejne przedsięwzięcie Jane Kaczmarek — wcielenie się w postać Pam w remake’u brytyjskiego serialu telewizji Fox „Gavin & Stavey” — miało wszystkie elementy niezbędne, by odnieść wielki sukces. Seria, zatytułowana „Us & Them”, połączyła fenomen „Gilmore Girls” i „Sisterhood of the Travelling Pants” Alexis Bledel z ukochanym „Parenthood” Jasonem Ritterem i szczyciła się prawdziwą kolekcją znaczków znanych nazwisk w komedii, w tym (dodatkowo do Kaczmarka) Michael Ian Black, Kerri Kenney i Jim Gaffigan. Co więcej, konkurenci Foxa z NBC właśnie odnieśli mniej więcej dekadę sukcesu dzięki własnej brytyjskiej adaptacji „The Office”. Niestety, Fox nigdy ostatecznie nie wyemitował programu. Sezon, który zaplanowano na 13 odcinków, został skrócony do zaledwie siedmiu, z których żaden nie ujrzał światła dziennego nigdzie poza niszowym streamerem Crackle (przez Television Obscurities).
Mimo porażki „My i Oni” nieobecność Kaczmark w (głównych) powtarzających się rolach telewizyjnych przez kilka następnych lat nie miała nic wspólnego z jej brakiem zainteresowania jako aktorki, a wszystko z jej karierą na scenie. Oprócz znanych postaci telewizyjnych, aktorka zawsze cieszyła się płodną karierą teatralną. W 2017 roku (przed powrotem na duży ekran jako kapitan Jande Lindel w rebootu „CHIPS”) połączyła siły ze swoim długoletnim partnerem scenicznym Alfredem Moliną w „Long Day’s Journey Into Night” Eugene’a O’Neilla. Oboje połączyli siły przy wielu innych występach radiowych i teatralnych, w tym „Widok z mostu Arthura Millera” dla BBC, „Kopenhaga” Michaela Frayna oraz „Ojcowie i synowie” Briana Friela dla LA Theatre Works (za pośrednictwem Boston Globe).
Jane Kaczmarek była zupełnie inną mamą w Domu Zabaw
Kaczmarek, występując jednocześnie w różnych sztukach teatralnych i programach telewizyjnych z lat 2014-2017 (i podkładając głosy w nich), był także stałym elementem amerykańskiego „Playing House”. Można śmiało powiedzieć, że jej postać w amerykańskiej komedii miała zupełnie inny rodzaj „instynktu macierzyńskiego” niż Lois Wilkerson.
W „Playing House” zagrali współtwórcy i prawdziwi przyjaciele Jessica St. Clair i Lennon Parham jako najlepsze przyjaciółki Emmę Crawford i Maggie Caruso (odpowiednio), którzy wprowadzają się razem, aby wychować nowo samotne dziecko Maggie jako zespół platoniczny. Jako asertywna i cierpka (równie) asertywna i krzywo matka Emmy, Kaczmarek był dokładnym przeciwieństwem czasami nadmiernie czułej i nadopiekuńczej mamy misia, którą grała w „Malcolmie in the Middle”. Gwen Crawford ukrywa się publicznie przed córką, nosi elektryczne różowe blezery z wypiętymi kołnierzykami, pisze wiersze pod pseudonimem Phylicia Rashad (imię, które jej zdaniem wymyśliła), pije martini w środku dnia i ma więcej niż trochę trudności z nawiązaniem więzi z dawniej zrażoną córką. Innymi słowy, w skali od Lucille Bluth do Joan Cleaver, Gwen waży około 3,4. Postać jest świadectwem wszechstronności i skali Kaczmarka jako aktorki komediowej (i dramatycznej), zwłaszcza że w roli matki w prawdziwym życiu jest prawie tak niepodobna do Gwen Crawford, jak tylko może być mama.
W wywiadzie udzielonym Broadway World w 2017 roku siedmiokrotnie nominowana do nagrody Emmy długo opowiadała o swoim względnym odejściu z telewizji i decyzji o pełniejszym przejściu do pracy na scenie. „Uwielbiam być matką”, powiedziała w gazecie, „Uwielbiam być tutaj, kiedy wracają do domu po szkole. Uwielbiam być tu rano, kiedy się budzą. Czasu filmowania jest tak dużo i zwykle jest poza miastem ”.
Jane Kaczmarek nie wyszła z aktorstwa, tylko telewizja
Chociaż nawiązała do powrotu do Nowego Jorku, gdy jej dzieci dorosną i wyjdą z domu, aktorka jasno dała do zrozumienia, że nie ma ochoty wracać do telewizji. „Pożegnałam się z moimi dniami sitcomów”, powiedziała, dodając: „Jeśli w telewizji pojawi się coś interesującego, co pojawi się w kilku odcinkach, zrobię to. Ale nigdy więcej nie zrobię serialu telewizyjnego”.
Kaczmarek wyjaśniła dalej, że chociaż jest „bardziej zadowolona” w teatrze i znajduje pracę, którą może tam wykonywać „intelektualnie… i emocjonalnie stymulująca”, to jednocześnie ma ogromne uznanie dla swojej wcześniejszej kariery w telewizji: „To było bardzo, bardzo, bardzo, bardzo, bardzo dla mnie – podkreśliła – „a gdybym tego nie zrobiła, nie mogłabym robić tego, co chcę robić teraz, do końca życia” (poprzez Świat Broadwayu).
Oprócz wychowywania dzieci i intensywnej pracy w teatrze, Jane Kaczmarek przez wiele lat odgrywała kluczową rolę w nieistniejącej już Fundacji Ubrania bez pleców, którą założyła ze swoim ówczesnym mężem, aktorem „The West Wing” Bradleyem Whitfordem. Fundacja zbierała pieniądze na organizacje charytatywne dla dzieci (w tym Feeding America, Hope North i The Art of Elysium) poprzez licytację strojów gwiazd z czerwonego dywanu. Według artykułu Success.com z 2009 roku, sprzedaż jednej sukienki, którą Jennifer Anniston nosiła na rzecz Emmy (rok, w którym pokonała Kaczmarka w kategorii „Wybitna główna aktorka w serialu komediowym”) „sfinansowała szczepienia dla 50 000 afrykańskich dzieci” (przez Success).
Obecnie aktor, filantrop, matka, absolwent University of Wisconsin i dwukrotny zdobywca nagrody Stowarzyszenia Krytyków Telewizyjnych za „Indywidualne Osiągnięcia w Komedii” porzucił kudłaty sitcom-mama na rzecz oszałamiająco oszałamiającego i och tak -naturalne srebrzyste fale. Czy to spektakularny nowy wygląd, czy to, że gwiazda „Malcolma in the Middle” spędza teraz czas tak, jak chce, kiedy chce i na projektach, których chce, jedno jest jasne: Jane Kaczmarek absolutnie ją zabija, i to pokazuje.