Pięciu innych mężczyzn kanonicznie odegrało tę rolę, ale dzięki często opóźnianemu wydaniu „Nie ma czasu na śmierć”, Daniel Craig zostaje pierwszym Jamesem Bondem, który otrzyma prawdziwe zakończenie. Sean Connery dwukrotnie zrezygnował z tej roli, ale żaden z jego „ostatnich rozdziałów” nie był pomyślany jako taki. Roger Moore nie wiedział, wchodząc do „A View to a Kill”, że będzie to jego łabędzi śpiew. Timothy Dalton nigdy nie miał trzeciego występu po „License to Kill” i trzeba założyć, że gdyby Pierce Brosnan wiedział, że pośredni „Die Another Day” będzie jego ostatnim ciosem, mógłby powiedzieć trochę więcej na etapie przedprodukcyjnym. Samotny wpis George’a Lazenby’ego w serii „W tajnej służbie Jej Królewskiej Mości” wydaje się dziwnie kompletny, nawet biorąc pod uwagę jego zakończenie. Ale Craig jest teraz sam jako jedyny Bond z ukończonym pięciofilmowym filmem, który opowiada jedną ciągłą, choć niechlujną historię.
Od czasu pierwszego występu Craiga w roli Bonda w „Casino Royale” tak wiele zawdzięczał „Batman Begins” Christophera Nolana, a szczyt jego serii „Skyfall” tak bardzo „Mrocznemu rycerzowi”, nic dziwnego, że „No Time to Die” w na wiele sposobów przypomina koniec tej trylogii. To jeden z tych rzadkich przypadków, kiedy filmowiec, w tym przypadku reżyser Cary Joji Fukunaga, może zabrać cenny kawałek własności intelektualnej i zakończyć niekończący się drugi akt ich życia.
Jak w każdym filmie o Bondzie, wiemy, że „James Bond powróci…” Ale tym razem wiemy ten James Bond tego nie zrobi, a sam ten fakt daje stawkę, jakiej nie miał wcześniej Bond, bez względu na to, jak duży był promień śmierci skierowany na Ziemię lub ile bomb zostało podłożonych, które muszą zostać rozbrojone we właściwym czasie. Ten wyjątkowy punkt obserwacyjny jest zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem, ponieważ „Nie ma czasu na śmierć” dostarcza niezbędnych emocji związanych z filmem o Bondu, poświęcając jednocześnie znaczną część czasu na opracowanie odpowiedniego pożegnania w tej epoce.
Niestety, podkreśla również niektóre pułapki posiadania prawdziwej ciągłości między filmami i może sprawić, że widzowie będą mieli nadzieję, że to, co Eon i MGM zrobią z postacią, pójdzie w zupełnie innym kierunku.
Nie, panie Bond … oczekuję, że będzie pan miał rozsądny czas pracy
Po dwóch godzinach i 43 minutach „No Time to Die” jest najdłuższym filmem z serii Bond, co jest wyczynem, biorąc pod uwagę, że prawie wszystkie pozostałe 24 filmy, nawet te najlepsze, wydają się co najmniej o 20 minut za długie jest. To jest film o Bondzie, w którym tytułową piosenkę Billie Eilish, która zdobyła nagrodę Grammy, słyszymy dopiero po prawie pół godzinie!
„No Time to Die” rozpoczyna się bezpośrednio po otwartym finale „Spectre”, w którym Bond (Craig) odjechał w zachód słońca z ukochaną Madeline Swann (Léa Seydoux), najwyraźniej na dobre zakończyła życie superszpiegów. W świecie Bonda trudno o szczęśliwe zakończenia, a rewolwerowcy nigdy nie odpoczywają na długo, więc ten ostatni rozdział zaczyna się od głównej waluty w świecie Bonda: sekretów. Bond nie może w pełni zaangażować się w życie ze Swannem, dopóki nie uzna, że jego bagaż został zdradzony przez Vesper Lynd, a Swann wciąż ma elementy swojej historii ze swoim ojcem, byłym złoczyńcą Quantum/Spectre, panem Whitem, że Bond nie jest wtajemniczyć.
Ten impas prowadzi do tego, że Bond pozostaje na emeryturze, ale zostaje wciągnięty z powrotem do gry, gdy stary przyjaciel Felix Leiter (Jeffrey Wright) potrzebuje jego pomocy w polowaniu na rosyjskiego naukowca (David Dencik), którego ścigają zarówno CIA, jak i MI6. Nieuczciwy Bond wraca do akcji, przecinając ścieżki z nowymi postaciami, takimi jak stracharz CIA Paloma (Ana De Armas) i nowy 007 Nomi (Lashana Lynch), a także dawnymi wrogami, takimi jak Blofeld (Christoph Waltz) i tajemnicza nowa gra Big Bad autorstwa Ramiego Malka. Jest to sękaty, długi i okrągły kawałek, który cofa się do początku łuku Craiga, jednocześnie przesuwając franczyzę do przodu.
Fukunaga wnosi dużo energii kinetycznej, która sprawiła, że jego pierwszy sezon „Prawdziwego detektywa” był tak wyjątkowy, więc akcja jest w dużej mierze punktowa i wydaje się żywsza niż w dwóch ostatnich wysiłkach Sama Mendesa. Jego praca tutaj nie ma wizualnego polotu operatora Rogera Deakinsa, który wniósł do „Skyfall”, ale powiela nieco ostrzejszej brutalności Marca Forstera w „Quantum of Solace” ze znacznie lepszą czytelnością w konstrukcji od strzału do strzału. To ekscytujące patrzeć, jak reżyser rzuca się na największy budżet, jaki kiedykolwiek miał, nie tracąc zbyt wiele z pośpiechu, jakim charakteryzowały się jego wcześniejsze projekty.
Ale gwiazdą za kulisami tego pokazu jest z pewnością Phoebe Waller-Bridge, która wnosi do postępowania świeżość i lekkość, która jest nie do przyjęcia, biorąc pod uwagę, jak surowy i ociężały byłby ten film, biorąc pod uwagę ciężką tematykę. Każdy film o Bondzie w ciągu ostatnich 22 lat został napisany przez Neala Purvisa i Roberta Wade’a, a każdy z filmów Craiga miał dodatkowego scenarzystę, którego obowiązkiem było zbudowanie ich podstawowej struktury i scenografii z większą powagą i rozmachem. Ale Waller-Bridge wnosi ostrość i dowcip, których brakuje skrybom takim jak Paul Haggis i John Logan.
Dużo atramentu zostanie wylane na to, jak nowy film o Bondzie może funkcjonować po #MeToo i jak Waller-Bridge został sprowadzony do przepisania specjalnie w celu rozwiązania tych problemów, ale nie chodzi tylko o traktowanie postaci kobiecych, które przynosi na stół. Paloma, Nomi i Swann czują się bardziej rozwinięci i żyjący niż dziewczyny Bonda z przeszłości, ale tak samo jak sam Bond, a także postacie poboczne, takie jak Q Bena Whishawa i wspomniany Leiter.
Ale zrównoważenie całej tej pracy nad postaciami z ilością akcji, jaką ta seria wyznaczyła, oznacza, że film nadal wydaje się nadęty, nawet jeśli sam film jest wystarczająco wciągający, a wyjście Craiga jest wystarczające, aby poświęcić niezbędny czas na ekran, aby go odesłać odpowiednio.
Koniec ery
Nie byłoby szczególnie kontrowersyjne stwierdzenie, że „Spectre” jest najgorszym filmem w kadencji Craiga, a wynika to w dużej mierze z drugiej połowy filmu i ociężałego sposobu, w jaki „odsłonięcie” Blofelda odzwierciedla równie niekończącą się kontynuację / remake ” Star Trek W Ciemność.” Oba filmy pochylają się do tyłu, aby zapewnić fanom usługi, o które nikt nie prosił, kosztem opowiedzenia wciągającej i spójnej historii w sposób, który wskazywałby na torturujący spadek w kinie głównego nurtu, jeśli chodzi o obsługę franczyz, współdzielonych wszechświatów i wyrzucanie własności intelektualnej do znudzenia.
„No Time to Die” mądrze koryguje ten zgrzytliwy ton, ale nadal jest to film, który musi liczyć się z ciągłością innych filmów Craiga, co oznacza, że muszą znaleźć sposób na włączenie Blofelda („autora bólu Jamesa”). „) i obejmij niedawną tendencję serialu do poszerzania ram, aby znaleźć więcej złych facetów, którzy potajemnie stali za wszystkim, co już się wydarzyło. Główna motywacja nowego złoczyńcy Maleka i sposób, w jaki jego szaleństwo wiąże się z historiami Bonda i Swanna, jest fascynująca, ale byłaby jeszcze bardziej przekonująca, gdyby nie musiała żyć obok rzeczy Blofelda i nie musiała być przeciągana przez historia, która została napisana przez siedem różnych osób w ciągu 15 lat.
Każdy z filmów Craiga był odosobnionymi rozdziałami, które wymagają ciężkiego podnoszenia, aby właściwie poczuć się jak jedna ciągła opowieść, szczególnie w obliczu dziesięcioleci filmów o Bondu, które nigdy nie zadawały sobie trudu z taką konsekwencją. Cokolwiek wydarzy się dalej w tej serii, można mieć tylko nadzieję, że Eon pomyśli, jak przeciwstawić się obecnemu trendowi „kinowego wszechświata” i powróci do dostarczania każdej przygody z Bondem jako wyspy dla siebie. Dzięki temu filmy byłyby znów żywsze, bardziej zwinne, bardziej podatne na reagowanie na zmieniający się krajobraz filmowy.
Ale te dokuczliwe frustracje zmywają się w ostatnich kilku scenach tego filmu. Tak długo, jak film jest i tyle, ile musi zszyć, „No Time to Die” jest pierwszym filmem Bonda, który wykorzystuje emocje i więź, jaką publiczność ma z ekscytującym głównym wykonawcą, który „Doctor Who” został okiełznanie od czasu regeneracji było rzeczą. Craig wykonuje swoją najlepszą pracę z tą postacią, odkąd po raz pierwszy usiadł za kierownicą Astona Martina w 2006 roku, a Fukunaga znajduje sposoby, aby wizualnie oprawić swój ostatni rozdział jako serię ech z przeszłości.
Filmy z Bondem muszą być bardzo różne dla wielu różnych ludzi, ale „No Time to Die” miał jedno zadanie: wysłać Daniela Craiga w prawo. Przykleja to konkretne lądowanie.