Chris Rock miał wywołać wielki śmiech, a nie wielki klaps, ale dla adeptów komedii porażka oskarowa wydawała się odpowiednią metaforą stanu ich rzemiosła.
„Latwiejsze byłoby przetrwanie lat 60. ze ścieżką śmiechu” – wyjaśnił kiedyś Lenny Bruce, a jego sardoniczna obserwacja miałaby zastosowanie dzisiaj.
Dwa występy w tym tygodniu od płodnych producentów Paula Feiga i Judda Apatowa podkreślają problemy chwili. Minx z Feig opowiada o feministce próbującej zracjonalizować rozpoczęcie nowego magazynu erotycznego; W bańceApatow skupia się na grupie osieroconych aktorów, którzy próbują wykorzystać swoją kwarantannę w przebojowym filmie.
Feig i Apatow, choć produktywni jako producenci, przyznają, że ich rzemiosło znajduje się w „dziwnym miejscu”, mówiąc słowami Feiga. Ich style to studium kontrastu: w osobistej rozmowie Apatow nosi nieufny wygląd weterana, który zawsze się zastanawia: „Dlaczego marnuję na ciebie ten dobry materiał?”
W przeciwieństwie do tego Feig dozuje genialności i odważnie udziela wywiadów dziennikarzom, którzy analizują strategię wywoływania śmiechu. Jego referencje są niepodważalne, ponieważ był odpowiedzialny za: Druhny, Szpiegwersja 2016 Pogromcy duchów oraz Freaks i Geeklegendarny program, który stworzył kariery, ale nie rankingi.
Sceny otwierające jego nowy serial HBO Max są pełne tonów i kłótni na temat treści magazynu, ale sceptyczni widzowie szybko zostaną odwróceni przez kamee z dwudziestoma penisami wyświetlanymi przez młode modelki, które na przemian wyglądają dumnie i dziwacznie.
Feig był sceptycznie nastawiony do znalezienia kupca na pokaz, dopóki, jak mówi, „nagle z popiołów fallicznych wyłoniło się zaskakujące „tak”. Podczas gdy studia zwykle faworyzują programy oparte na ugruntowanym IP, a nie oryginalnych pomysłach, jego wyczyn najwyraźniej pomógł przezwyciężyć te wahania.
Feig, zawsze przygotowany ze zróżnicowanym ekwipunkiem, stworzył Witamy w Flatch w Fox, który opisuje jako mockumentary o małym miasteczku. Na Netflix zaprezentuje Szkoła Dobra i Złaukazując, jak młodzi bohaterowie i złoczyńcy poruszają się po „zaczarowanym krajobrazie”.
Ogromne zasługi Apatowa odzwierciedlają bardziej przewidywalne skupienie, od Czterdziestoletnia dziewica do Wpadkado ciszej Król Staten Island z udziałem Pete’a Davidsona.
Bańka reprezentuje podróż Apatowa w inny rodzaj zaczarowanego krajobrazu – to satyra na wirusa. Krytyczna reakcja na Bańka odzwierciedla zamieszanie: krytycy odrzucili to stylistycznie jako „rozproszenie” i „przestarzałe”, najwyraźniej nie rozumiejąc, że zostało to zamierzone w ten sposób (jego obsada obejmuje Leslie Mann, David Duchovny, Iris Apatow i Fred Armisen).
Scenarzysta-reżyser wydaje się być zdeterminowany, by stworzyć kiepski film o kiepskim filmie, przesiąkniętym wulgarnymi aktorami, tchórzliwymi kierownikami studiów, fanatykami klimatu i działaczami na rzecz zwierząt. W szalonych linijkach znajdują się nawet resztki dowcipów o Złotych Globach.
Sfrustrowany reżyser w obliczu obsadowego buntu przeciwko banalności ich linii przypomina im: „Ja jestem malarzem, a wy farbą”. Oczywiście gracze w Bańka są dosłownie pogrążeni w kącie, ponieważ pandemia odizolowała ich od ludzkości.
Ten sam problem może wprawić w zakłopotanie widzów filmu. Bańkapodobnie jak wiele streamerów komediowych, powinny być oglądane przez publiczność nastawioną do wspólnego śmiechu z wewnętrznych żartów — na przykład przyszłość Benedicta Cumberbatcha jako następnej gwiazdy Zachodu.
Zniewolona obsada Bańka zostaje uwięziony przez studio, które chce wyprodukować szósty sequel przygodowego przeboju akcji o latających dinozaurach – powiedziano nam, że jest to 23. największy film franczyzowy w historii Hollywood. Są wątki dodatkowe: Domniemana gwiazda, która jest zarówno Izraelczykiem, jak i Palestyńczykiem, jest wypychana z serialu przez sensację Tik Tok, która ma rzekomo większą atrakcyjność dla młodzieży. Gdy członek załogi ma pozytywny wynik testu (okazuje się, że jest to wirus seksualny).
Do krytyków, Bańka wydaje się być serią inspirowanych od czasu do czasu improwizacji. Że brak spójności. Apatow zapewne argumentowałby, że komedia nie nakazuje spójności. Zresztą, coroczny cyrk oscarowy też nie.