OCENA REDAKCJI: 5/10
- Oszałamiająca grafika, szczególnie w scenach podwodnych
- Fachowo wykonana akcja
- Fabuła jest cienka i mało inspirująca
- Dobry Boże, jest długi
Wiele się zmieniło od czasu premiery „Avatara” w 2009 roku, który szybko stał się najbardziej dochodowym filmem wszechczasów. Kinowe Uniwersum Marvela stało się najpewniejszą rzeczą w kasie, a studia filmowe coraz bardziej angażują się w ponowne przeglądanie i ponowne przetwarzanie dobrze ugruntowanej własności intelektualnej. Wiele z tego kłóci się z oryginalną historią „Avatara”, a zwłaszcza z całkowicie nowym światem, który stworzył. W rzeczywistości brak ugruntowanej serii poza jednym filmem może być powodem, dla którego „Avatar” skurczył się do czegoś w rodzaju przypisu w historii kina w ciągu 13 lat, odkąd po raz pierwszy trafił do kin.
Oczywiście, jeśli „Avatar: The Way of Water” zdoła przyspieszyć franczyzę, którą przewiduje reżyser James Cameron (a także firma produkcyjna 20th Century Studios i dystrybutor Disney), może się to zmienić. Jednak po tak długim czasie z dala od księżyca Pandory, podczas którego zapał nawet najbardziej zagorzałych fanów filmu mógł ostygnąć, trudno dokładnie powiedzieć, kogo kontynuacja próbuje zachęcić do powrotu.
Jednej rzeczy nie można zaprzeczyć: „Avatar: The Way of Water” to kawał drobiazgowej pracy Camerona, jego obsady i małej armii rzemieślników. Połączenie filmowych występów motion-capture, pięknie wyrenderowanych CGI i ryczącej akcji to wystarczające powody, aby kupić bilet. Niestety, jego historia nie wytrzymuje całego tego wysiłku.
Nienatchniona opowieść o zemście
Akcja „The Way of Water” rozpoczyna się około 15 lat po wydarzeniach z „Avatara”, a Jake Sully (Sam Worthington) wciąż żyje i przewodzi zamieszkującym lasy Na’vi. W tym czasie on i Neytiri (Zoe Saldana) mieli troje dzieci – Neteyama (Jamie Flatters), Lo’ak (Britain Dalton) i Tuk (Trinity Jo-Li Bliss) – i adoptowali czwarte o imieniu Kiri (Sigourney Weaver). . Idylliczne życie rodziny zostaje przerwane przez nieuchronny powrót ludzi, a tym razem ich celem nie jest tylko wydobycie cennego metalu unobtanium z księżyca, ale także skolonizowanie go, ponieważ warunki na Ziemi zmieniły się jeszcze bardziej niż w pierwszym filmie .
Po tym, jak po raz kolejny został zmuszony do opuszczenia swojego domu przez najeźdźców z kosmosu, Jake spędza następny rok, prowadząc naloty na majątek człowieka (w tym jeden na pociąg, który zabawnie wygląda jak uprzemysłowiona kolejka jednoszynowa z parków Disneya). Aby powstrzymać Jake’a, dowódca wojskowy, generał Ardmore (Edie Falco), wzywa grupę zmarłych marines, którzy zostali wskrzeszeni w ciałach Na’vi, ale zachowali wszystkie swoje ludzkie wspomnienia. Zespół jest prowadzony przez pułkownika Quaritcha (Stephen Lang), złoczyńcę, który zginął z rąk Neytiri w pierwszym filmie. Nie trzeba dodawać, że Quaritch nie tylko chętnie podejmuje się tej misji, ale jest szczególnie zmotywowany, by położyć kres Jake’owi, którego uważa za ostatecznego zdrajcę.
Poniżej znajduje się mało inspirująca opowieść o zemście, gdy Quaritch i jego zespół ścigają Jake’a, który ucieka z rodziną do klanu rafy zwanego Metkayina. Ich przybycie stanowi okazję do wprowadzenia zupełnie nowej kultury Na’vi, a film spędza przyzwoitą ilość czasu, pozwalając widzom podziwiać podwodne obszary Pandory wraz z rodziną Sully. Jednak poza podkreśleniem pewnych różnic fizycznych (ogony i ramiona Metkayiny są przystosowane do pływania, a ich skóra jest bardziej wodna niż niebieska) i sposobu życia, który kręci się wokół wody, film jest zbyt zaabsorbowany polowaniem Quaritcha, by Jake też się zagłębił głęboko w tym, jak Metkayina różnią się od klanów zamieszkujących lasy.
Pomimo cienkiej fabuły – i trudnych do zignorowania pytań o to, dlaczego przełożeni Quaritcha pozwalają mu nadal ścigać Sully’ego teraz, gdy nie jest już dla nich bezpośrednim zagrożeniem – film wciąż jest wciągający. Cameron jest znakomitym reżyserem akcji, mającym na swoim koncie takie klasyki, jak „Obcy” i „Terminator”, i po raz kolejny udowadnia, że jest w dobrej wierze dzięki wielu dobrze wyreżyserowanym scenografiom, które również narażają różne postacie na tyle niebezpieczeństw, by zatrzymać widzów zainwestowane emocjonalnie. Co więcej, nawet podczas scen o względnej ciszy i spokoju nie sposób nie dać się oszołomić wspaniałemu światu Pandory, zwłaszcza na rafie, gdzie Cameron przedstawia podwodną florę i faunę z miłością i zachwytem.
Najmocniejsze przesłanie Drogi Wody
Pomimo słabej fabuły, filmowi udaje się przekazać przekonujące przesłanie i wydaje się, że w tym tkwi prawdziwa pasja Camerona. Podobnie jak w „Avatarze”, ludzie (a ostatnio ludzie, jak Quaritch) są filmowymi czarnymi kapeluszami – ale tym razem ich działania są jeszcze bardziej okropne. Część tego powodu nie ma nic wspólnego z samym filmem. W końcu wpływ zmian klimatu odczuwamy teraz znacznie bardziej dotkliwie niż wtedy, gdy premierę miał „Avatar”, więc obserwowanie, jak ludzie niszczą siedliska i nadużywa zasobów naturalnych, wydaje się jeszcze bardziej krótkowzroczne i marnotrawne niż w 2009 roku. Innym powodem jest to, że że film sprawia, że beztroskie zniszczenia wyrządzane przez ludzi są o wiele bardziej osobiste dzięki przedstawieniu polowania na tulkun, podobne do wielorybów stworzenia, które mają duchowy związek z klanem Metkayina. Groza ludzkich działań jest przedstawiona w szczegółach graficznych, co czyni ją niezwykle bolesną.
Zestawienie piękna podwodnego świata rafy i sposobu, w jaki ludzie beztrosko go niszczą, stanowi mocny argument za ochroną roślin i zwierząt zamieszkujących naszą planetę. Oczywiście nikt nie obejrzałby „Drogi wody”, gdyby była to trzygodzinna polemika na temat wymierania i zmian klimatu, więc przesłanie szacunku dla natury jest przesłonięte przez nudną fabułę.
Ostatecznie „Avatar: The Way of Water” to wciągający i wspaniale wyglądający film, który również nie jest szczególnie udany jako samodzielna historia. W przeciwieństwie do „Avatara”, który nie został stworzony z aspiracjami do kontynuacji, „Droga wody” jest pierwszą z planowanej serii czterech kontynuacji „Avatara” i pomimo nadmiernie długiego i całkowicie niezasłużonego czasu pracy wynoszącego trzy godziny i 10 minut, ma na to ochotę. W rezultacie film nie jest szczególnie satysfakcjonującym doświadczeniem. Ale być może to się zmieni, gdy zostaną wydane dodatkowe kontynuacje i zobaczymy w pełni wizję Camerona dotyczącą świata „Avatara”.
Premiera „Avatar: The Way of Water” w kinach w piątek, 16 grudnia.