Skip to content

Recenzja Cat Person: intrygująca historia, która traci ostrość

2 de luty de 2023
l intro 1675347000

Robert i Margot patrzą na siebie

OCENA REDAKCJI : 5 / 10

Zalety
  • Przemyślana analiza relacji
  • Świetne kreacje Emilii Jones i Nicholasa Brauna
Cons
  • Niezwykle dziwaczny trzeci akt

Zrodzony z szalenie kontrowersyjnego opowiadania w The New Yorker, którego premiera odbyła się na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2023 roku, „Cat Person” to nic innego jak kinowe ucieleśnienie chaosu. Czasami świadome przymrużenie oka na randki kultura, czasami thriller psychologiczny godny filmu tygodnia Lifetime, nigdy nie wydaje się, aby dokładnie wiedział, co chce zrobić. Wie jednak, że przyniesie dramat. Podczas gdy Emilia Jones i Nicholas Braun wnoszą swój znaczny urok do uroczo zboczonej pary, fakt, że „Cat Person” nieustannie nalega na skręcanie w lewo, sprawia, że ​​jest to trochę bałagan.

Margot (grana przez Emilię Jones, która odegrała przełomową rolę w ubiegłorocznym nagrodzonym Oscarem filmie „Coda”) jest typową studentką college’u, która pracuje na pół etatu w miejscowym kinie. To tam spotyka Roberta (Nicholas Braun z „Succession” — lub, jeśli wolisz, „Sky High”), starszego mężczyzny, którego pierwsza interakcja z nią polega na tym, że obraża się, gdy delikatnie dokucza mu za to, że lubi Red Vines. Ale on wraca w kółko i ta dwójka zaczyna nawiązywać kontakt do tego stopnia, że ​​wymieniają się numerami telefonów, aby ich flirt mógł być kontynuowany. Jednak od samego początku Margot jest w równym stopniu zaintrygowana, co zaniepokojona ich rozwijającym się związkiem. Walczy, by dowiedzieć się czegoś o Robercie, a nawet kiedy jest gotowa umówić się z nim na randkę, nie może się powstrzymać przed wyobrażeniem sobie, że przybiera to zły obrót.

Niejednoznaczny romans

„Cat Person” jest najlepszy, gdy rozkoszuje się naturalną dwuznacznością, która istnieje między tymi dwoma postaciami. Czy Robert jest dziwakiem, czy po prostu społecznie niezręczny? Czy celowo stawia Margot w niekomfortowych sytuacjach, czy też fakt, że już się pilnuje, sprawia, że ​​jest bardziej skłonna interpretować rzeczy w negatywny sposób? Ile życzliwości jesteś winien komuś, kto nie jest potworem, ale kim już się nie interesujesz? Co się stanie, gdy w połowie spotkania seksualnego zdasz sobie sprawę, że nie chcesz już uprawiać seksu, ale zdecydujesz, że wolisz przez to przejść, niż „robić scenę” i próbować odejść?

Spora część „Człowieka-Kota”, zwłaszcza na początku filmu, odpowiada na te pytania, dostarczając czasem napiętego, ale niekoniecznie niepokojącego obrazu przypadkowych randek. Margot, jako młoda studentka, zmaga się z tyloma momentami, w których próbuje zidentyfikować czerwone flagi, jednocześnie dając Robertowi korzyść z wątpliwości. Wykonuje gimnastykę umysłową godną medalu olimpijskiego, aby zamienić dzwonki alarmowe w zwykłe nieporozumienia. Kiedy zabiera ją na randkę na „Imperium kontratakuje”, do filmu, którego najwyraźniej nie lubiła, konstruuje w swoim umyśle skomplikowaną sesję terapeutyczną, podczas której Robert jest rzeczywiście zagrożony jej wyższością w kwestii kina i grzebał w randkę, bo za dużo o tym myślał. Więc nawet jeśli randka była zła, pocałunek był zły i seks był zły, ona nadal czuje emocjonalną odpowiedzialność, by traktować go życzliwie w jej odrzuceniu. (Długości, do jakich posuną się kobiety, aby nie zdenerwować mężczyzny.)

Dziwaczny zwrot

Viswanathan i Jones wpatrzeni w telefon

Jeśli to wszystko, co „Cat Person” próbował zrobić – podkreślić te relacje, które istnieją na ostrzu brzytwy między w porządku i bardzo nie w porządku – byłoby to fair play. Powodem, dla którego oryginalna historia przyciągnęła uwagę tak wielu czytelników, było po części to, że odzwierciedlała rodzaj niejednoznacznych relacji, w których często znajdują się studenci i z którymi mogą się odnosić. Ale „Cat Person” ma dziwaczny zwrot w trzecim akcie, który przyjmuje to, co początkowo było stylizowanym, ale ostatecznie osadzonym w rzeczywistości filmem i dziko skręca na terytorium krajowego thrillera. Ten wybór nie jest ani szczególnie dobrze wyjaśniony, ani zasłużony; postacie podejmują decyzje mające na celu stworzenie jak największej ilości dramatu, a nie z jakiegokolwiek poczucia logiki narracji. Efektem końcowym jest film, który zaczyna się wystarczająco obiecująco, ale szybko schodzi do kompletnego bałaganu. Pomimo wysiłków dwóch głównych aktorów, którzy angażują się, a nawet czarują w swoich rolach, bezsensowne zwroty akcji robią im niewiele przysług. Co więcej, „Człowiek-Kot” popełnia kardynalny grzech polegający na niepełnym wykorzystaniu nieskończenie charyzmatycznej Geraldine Viswanathan jako niezwykle opiekuńczej współlokatorki Margot. Zwykle można na niej polegać, jeśli chodzi o wstrzykiwanie życia i energii w każdy film, nad którym pracuje, więc fakt, że nawet ona nie jest tu tak naprawdę świetna, jest niesamowicie wymowny.

Ale pomijając te kwestie, podstawową wadą „Cat Person” jest to, że w pogoni za dramatyzmem nie radzi sobie tak naprawdę z tym, co sprawiło, że oryginalna historia w The New Yorker była tak fascynująca. Związek jest z pewnością dziwaczny i pełen czerwonych flag. Ale uczynienie go aktywnie groźnym lub niebezpiecznym osłabia jego moc, upraszczając narrację do ogólnego thrillera, podczas gdy lepiej byłoby, gdyby był to przemyślany kawałek, zadający więcej pytań niż odpowiedzi. Szkoda więc, że trwoni cały potencjał obiecującego pierwszego aktu, a także życzliwość publiczności, uparcie upierając się przy wstrzykiwaniu histerii w fabułę.

Informacje o premierze kinowej „Cat Person” nie zostały jeszcze ogłoszone.

Czy ten post był pomocny?