Skip to content

Imperium Światła: Potęga kina świeci przyćmione

9 de grudzień de 2022
l intro 1670614590

Olivia Colman wpatruje się

OCENA REDAKCJI: 4/10

Zalety
  • Wspaniałe zdjęcia Rogera Deakinsa
  • Fascynujące, świetnie zagrane postacie
Cons
  • Za dużo się dzieje

Czasami podczas kręcenia filmu wszystko wydaje się układać w jedną całość. Wydaje się, że tak jest w przypadku „Imperium światła”, w którym uznany reżyser Sam Mendes ma na pokładzie Olivię Colman i Colina Firtha, a także legendarnego operatora Rogera Deakinsa, do jego dramatu z epoki, którego akcja toczy się w nadmorskim kinie z lat 80. Wydaje się, że jest to coś, co jest odporne na awarie. Dlatego jest to taki szok dla systemu, że „Empire of Light”, niestety, jest nie tylko rozczarowujące, nie tylko wadliwe, ale aktywnie złe. W jakiś sposób udaje mu się wziąć to, co początkowo jest fascynującym tematem, i wyssać z niego cały urok. „Imperium Światła”, które było pokazywane na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto, jest ofiarą zbyt wielu wątków pobocznych. Tam, gdzie każdy z nich mógłby stworzyć przyjemny film, fakt, że wszyscy są razem, sprawia, że ​​​​produkt końcowy jest tak beznadziejnie zagmatwany, że graniczy z niespójnością.

Olivia Colman wciela się w Hilary, pracownicę uroczego, starego kina, które jest pełne osobowości i historii, nawet jeśli boryka się z trudnościami finansowymi w latach 80. w Wielkiej Brytanii. Jest cicha i powściągliwa, jest typem osoby, która spuszcza głowę i wykonuje swoją pracę, chociaż jej dzika, bardziej niestabilna strona szybko staje się bardziej widoczna, gdy dowiadujemy się, że angażuje się w sekretny romans ze swoim szefem, żonatym mężczyzną grany przez Colina Firtha. Kiedy jednak do personelu dołącza czarujący młody Stephen (Micheal Ward), natychmiast nawiązuje się między nimi więź, która przeradza się w wyjątkowy romantyczny związek. Ich szczęście jest jednak krótkotrwałe, ponieważ musi stawić czoła znacznej różnicy wieku, grożącym wybuchem napięciom rasowym i rosnącej niestabilności psychicznej Hilary.

Za dużo wątków pobocznych

Największym problemem w „Empire of Light” jest to, że uparcie próbuje mówić o prawie wszystkim. Zajmuje około tuzina różnych wątków pobocznych i w pełni angażuje się w nie wszystkie. Istnieje poczucie, że gdyby mogli po prostu wybrać jedną i skupić się na tym, byliby w porządku, ale dzieje się zbyt wiele, aby zebrać jedną spójną narrację. Jest o kobiecie, która próbuje odbudować swoje życie po umieszczeniu w zakładzie, i terrorze nawrotu. Opowiada o dorastaniu jako osoba czarnoskóra w Anglii lat 80., kiedy przemoc ze strony neonazistów i zwolenników białej supremacji była wszechobecnym zagrożeniem.

Opowiada o dziwacznym romansie od maja do września między charyzmatycznym mężczyzną w rozkwicie młodości, który zaczyna spotykać się z delikatną, starszą kobietą. Opowiada o rozszalałej grupie pracowników kina i całym dramacie w miejscu pracy, który im towarzyszy, gdy przygotowują się do zorganizowania olśniewającej premiery, która może uratować ich kino. Chodzi o magię kina, głośny płacz – nie powinno to być trudne do sprzedania. Najwyraźniej „Empire of Light” to po prostu zbyt wiele rzeczy. Najbardziej frustrujące jest to, że każda fabuła jest interesująca sama w sobie (chociaż niestety główny wątek Olivii Colman jest najsłabszy z nich, nie z jej winy), ale nie mogą się powstrzymać przed wejściem sobie w drogę.

Kiedy wszystko inne zawiedzie, oprzyj się na swoich aktorach

Ward i Colman patrzą w przeciwnych kierunkach

Przynajmniej aktorzy są bez winy. Postać grana przez Olivię Colman może być czymś w rodzaju karykatury choroby psychicznej, która staje się coraz bardziej niestabilna w miarę przeciągania się filmu, ale ona wyciska ze scenariusza lukę, która sprawia, że ​​zaczynamy jej współczuć. Micheal Ward to wschodząca gwiazda, która zasługuje na największe uznanie na świecie za zbudowanie tak czarującego, zmysłowego i wciągającego spektaklu, który ukazuje nie tylko jego radosną młodość, ale także złamane serce towarzyszące jego miejscu w brytyjskim społeczeństwie. Członkowie obsady, którzy grają pracowników kina, mimo że są sympatycznymi odmieńcami, w pełni rozwijają swoje postacie — masz wrażenie, że mają własne życie i intrygujące historie (niektóre z nich, jak podejrzewamy, być może bardziej interesujące niż to, co ostatecznie widzimy na ekranie ). Zawsze niezawodny Toby Jones wygłasza rozbudowany monolog o opłakiwaniu braku relacji z synem, z którym był w separacji. Chętnie obejrzelibyśmy film o jego samotnym operatorze. Istnieje poczucie, że on i niektórzy z jego znamienitych kolegów (wśród nich szef Colin Firth, który ma kłopotliwą prezencję jako właściciel teatru i kochanek Hilary i musi czuć się wyjątkowo dotknięty taką nic nie znaczącą rolą, która mu szczególnie nie służy). dobrze.)

Niestety, to nie jest film, którym Sam Mendes i spółka byli zainteresowani. Pięknie nakręcony „Empire of Light” mimo to nie znajduje oparcia w ziemi, wyglądając raczej na zbieraninę pomysłów podczas burzy mózgów niż na dużą hollywoodzką produkcję z jednymi z największych talentów artystycznych, jakie społeczność filmowa ma do zaoferowania. To rzadka porażka reżysera, który zawsze wnosił do swoich filmów takie człowieczeństwo, i rozczarowujące marnowanie talentu zaangażowanego w produkcję. Co za wstyd mieć wszystkie elementy poruszającej opowieści o miłości, napięciach rasowych, zdrowiu psychicznym i majestacie kina, ale w jakiś sposób zgubić instrukcję obsługi, jak to wszystko połączyć.

„Imperium światła” już w kinach.

Czy ten post był pomocny?